Ανεκπλήρωτο.

διατηρητέο

Μένω σε ένα σπίτι, σε ένα παλιό σπίτι στην Πλάκα.

Είναι μικρό και στενό, έχει μέσα ένα ρολόι για να καταλαβαίνω μόνο πως περνάνε τα μερόνυχτα. Λίγα λουλούδια και πολλά βιβλία. Τσιγάρα και κρασί.

Έχω και ένα μπουφαν που λατρεύω να το φοράω τις παγωμένες μέρες. Και έχω στην τσέπη ένα χαρτομάντιλο που μου είχες δώσει και του κάνω τρύπες με τα δάχτυλα μου.

Σαν αυτές τις τρύπες που έχω στην ψυχή μου.

Θυμάμαι μου το είχες δώσει μια ημερομηνία κάπου μέσα στον Γενάρη, γιατί κάτι είχε μπει στο μάτι μου και δάκρυζε.

Δεν είχε μπει κάτι απλά ήξερα ότι ήταν η τελευταία φορά που θα σε δω.

Νιώθω δειλή μπροστά στα συναισθήματα μου ξαφνικά.

Και έμεινα με εκείνο το δακρυσμένο χαρτομάντιλο στην τσέπη. Να κάνω τρύπες σαν αυτές που μου άφησες.

Και γύρισα σπίτι. Στο σπίτι που μου είπαν ότι είναι επικίνδυνο, στο σπίτι που μου κήρυξαν διατηρητέο.

Μένω μέσα μπας και πέσουν τα ντουβάρια και τελειώσουν το μυαλό που αναπλάθει τις στιγμές τα βράδια.

Μένω στο σπίτι που κήρυξαν διατηρητέο, ελπίζοντας ότι κάποιος θα δώσει λίγη πίστη να διατηρήσει και τις αναμνήσεις μου που με εγκαταλείπουν σε ένα κρεβάτι με αποτσίγαρα.

[02/01/2019]
πόσο αγαπώ την γραφική μεριά της Αθήνας,
Κρις.