Ανεκπλήρωτο.

καλύτερα έτσι

Περπάτησα στα στενά της Πλάκας.

Μπήκα στο μετρό.

Μια κοπέλα με μια κιθάρα τραγουδούσε. Θολά πρόσωπα, βιαστικά, τρέχουν να πάνε όπου προορίζεται το καθένα.

Τρέξτε ανθρωπάκια.

Τρέξτε να προλάβετε, μην χάσετε τις ζωές σας που τρέχουν με μηχανή.

Περπάτησα στα στενά της Πλάκας.

Ακούσα μουσική από λατέρνα. Είδα συγκροτήματα να παίζουν καθισμένοι στις θήκες των οργάνων τους.

Είδα παιδάκια να ζητιανεύουν.

Ξεχάστηκα,
χάθηκα.

Προσπαθώντας να επιστρέψω, έκανα την ψυχή μου κλωστή και άρχισα σιγά-σιγά να την ξανά πλέκω.

Γύρισα όλη την Αθήνα μπορώ να πω.

Μα πάντοτε ένα κομμάτι μου έλειπε, χαμένο στα στενά της.

Νομίζω αυτό το κομμάτι ήταν αυτό που είχε το όνομα σου.

Τεράστιο κομμάτι.

Αναρωτιέμαι πως κατάφερα να το χάσω.

Θα είναι καλύτερα εκεί. Όπου και αν είναι αυτό το εκεί.

Εκεί έχασα και εσένα.

Σε κάποια στροφή, σε κάποια σκαλοπατάκια, σε κάποια μαγαζιά τα οποία προσπέρασα πριν.

Θα είναι καλύτερα εκεί.

Θα είσαι καλύτερα εκεί.

Έτσι έμαθα να λέω στον εαυτό μου.