Ανεκπλήρωτο.

σπάω

Σπάω

Ραγίζω, με ξανά κολλάω.

Είναι κουραστικό όλο αυτό.

Κατάντησαν όλοι να περιμένουν να ξεσπάσουν της ψυχής τους τα πονεμένα πάνω μου.

Και δεν λέω.

Πάντα ήμουνα εκεί να ακούσω.

Μέχρι, φυσικά, να γίνει το λάθος. Εκεί που σου λένε να πας από έναν δρόμο και οι πατούσες σου τρέχουν αίμα από τα αγκάθια που ήτανε στρωμένος.

Γιατί, ρε γαμωτο, περίμενα κάτι διαφορετικό. Αλλα ξανά δεν ήρθε.

Απλά θα μείνω με τον εαυτό μου. Να μην έχω φάει εδώ και δύο μέρες.

Να ακούω απελπισμένα μουσική, ίσως εκεί βρω τον εαυτό μου.

Να κλαίω και να πονάω, ίσως καταφέρω να καταλάβω έτσι.

Ίσως απλά βρω τις εξηγήσεις μόνη, θα κατανοήσω τον κόσμο μονάχη όπως έκανα από μικρή.

Εγώ.

Με τα λιγοστά κιλά που χάνω συνεχώς.

Με την τετριμμένη ψυχή.

Με τα τρισεκατομμύρια κομμάτια της καρδιάς μου.

Με τον αναπτήρα και τα χαρτιά μου.

Με την ποίηση μου και το αίμα μου.

Με τα χαρτιά και τα δάκρυα μου.

Με το μολύβι και τα σκισμένα.

Απλώς πρέπει να συνηθίσω.
Όλα είναι μια συνήθεια.

Το ξέρω ότι θα το συνηθίσω. Τουλάχιστον πρέπει να το κάνω και να το αποδεκτώ.

Έσπασα.

[01/2018]