Ανεκπλήρωτο.

Ακύρωση

Κάποτε βιαζόσουν.

Θα έτρεχες σαν τρελός να πας να την βρεις.

Ποιος ο λόγος πια;

Ο γιατρός το είπε ξεκάθαρα.
<<[...] Η ασθένεια την σκοτώνει σιγά-σιγά>>

Έτσι, λοιπόν, σιγά-σιγά είναι και τα βήματα σου.

Κάνεις κύκλους αναποφάσιστος για το αν θες ή απλά αν πρέπει να πας.

Σίγουρα το θες.

Το ήθελες όλες αυτές τις μέρες που γύριζες σπίτι έχοντας αλλάξει γνώμη.

Έχω αλλάξει γνώμη για το πότε θα πας.

Σαν να το αποφεύγεις. Σαν το βήμα σου να μη συνεργάζεται με το μυαλό σου και να σε γυρίζει πίσω.

Αλλά τώρα, το αποφάσισες.

Και με μια βαθιά ανάσα, στέκεσαι στην αναμονή για να χρησιμοποιήσεις το εισιτήριο που έκλεισες.

Η τωρινή αναμονή δεν θα σε σκότωνε όσο εκείνη όλων αυτών των ημερών.

Ένα μήνυμα κάνει το κινητό σου να χτυπήσει.

Ένα μήνυμα κάνει την ψυχή σου να γονάτισει και την καρδιά σου να πέσει στο στομάχι σου.

<<Κύριε; Είσαστε καλά;>>

Στρέφεις αργά το βλέμμα στην υπάλληλο. Όχι, δεν ήσουν.

<<Τι θα θέλατε;>>
<<Να ακυρώσω ένα εισιτήριο.>>