Ανεκπλήρωτο.

Ομορφιά

Από την εφηβεία μου πια,

Έχω κρατήσει σπασμένα κομμάτια. Από κούπες, ποτήρια, πιάτα

και όσα έσπαγα από τα τεταμένα νεύρα μου.

Ήτανε κάτι σαν ψυχοθεραπεία μου.

Απόλαυνα να βλέπω όμορφα πράγματα να σπάνε.

Να πέφτουν κάτω και να διαλύονται σε δεκάδες κομμάτια. Και οπότε έσπαγαν, κράταγα και από ένα κομμάτι τους.

Και τώρα, μια ακόμα κοινή μέρα, αποφάσισα να τα ενώσω όλα μαζί.

Για να φτιάξω ένα ολόκληρο.

Αναπάντεχα, ανακάλυψα πως αυτά μαζί δεν έκαναν τίποτα.

Μόνο ένα άμορφο, απαίσιο κατασκευασμα.

Έτσι κατάλαβα πολλά.

Κατάλαβα πως όλοι όσοι πληγώνουν άλλους και παίρνουν κομμάτια τους

θέλουν, έτσι μια μέρα όπως εγώ, να κάτσουν και να τα ενωσουν για να νιωσουν ολοκλήροι πάλι.

Και γίνονται και εκείνοι σαν αυτό το άμορφο και απαίσιο πράγμα που έφτιαξα και εγώ από τα θραύσματα.

Είμαι και εγώ, λοιπόν, ένα μικρό θραύσμα.

Ένα μικρό κομματάκι γυαλί που παράπεσε στο πάτωμα και το πάτησες στο γρήγορο βάδιν σου πληγώνοντας σου την πατούσα.

το κλότσησες νευρικά και προχώρησες δίχως να σε νοιάζει.

Με κλότσησες,
εμένα, το μικρό γυαλάκι

Που αν θες να ξέρεις, αυτά τα μικρά κομματάκια γυαλιού είναι τα πιο όμορφα.

Γιατί από μέσα τους καθρεφτίζονται δεκάδες χρώματα μόλις αντικρίσουν τον ήλιο ακόμη και αν τα ίδια καίγονται.

Γιατί πιο μεγάλη εντύπωση σου κάνει ένα όμορφο θραύσμα πάρα ένα ολόκληρο τζάμι.

[19/11/2017]