SB19 Short Story Present:

Lalaki Sa Dilim

Pasado alas nuebe na nang nakalabas ako nang maisipan 'kong umuwi. Kakagaling ko lang sa bahay nang kaibigan ko, ginabi na kami kakapanuod lamang nang vlogs nang SB19. Oo, pareho kaming adik sa grupong 'yun. Sa sobrang adik namin pwede na kaming ipatokhang at ikulong sa kwarto nang mga amo namin--ayy teka. Iba na pala yun hehe.

Ilang metro na ang nalalakad ko nang biglang bumuhos ang malakas na ulan, wala tuloy akong pagpipilian kundi ang makisilong sa nag iisang tindahan na nadaanan ko.

"Hayss, nung may payong ako, hindi umuulan. Tapos kung kelan wala akong dala saka naman bibira nang buhos." Reklamo ko habang nakayakap sa sarili ko. Nilalamig ako eh.  May mood swing atah ang langit eh, daig pa ang babae. Paiba-iba nang panahon.

Teka nga, nauuhaw ako. May tinda kaya ditong tubig?

Pumihit ako paharap sa tindahan. "Pabili po. May tinda kayong tubig?" Sabi ko habang dumudukot nang pera sa aking bulsa.  Nasaan na ba 'yung bente ko?

Walang imik imik, inabot sa akin ni kuyang tindero ang isang bote nang mineral water. "Kinse lang, miss."

"Ayy salama kuya." Inabot ko ang bayad ko. Infairness, ang gwapo nang boses nung tindero. Sayang hindi ko nakita ang mukha nya.

After that, kahit medyo umaambon pa, nagsimula na ako ulit maglakad. Ang ganda nang panahon ngayon. Feel na feel ko ang paglalakad nang mabagal habang malamig ang hangin at umaabon. Kunwari nasa kdrama ako. Wala nga lang leading man.

Sa pagliko ko sa susunod na eskinita, nakaramdam ako nang kakaiba. Pakiramdam ko may taong sumusunod sa akin. Sinakop nang kaba ang buong katawan ko kaya mas binilisan ko ang paglalakad, medyo madilim pa naman ang eskinita na ito at halos walang ibang makikitang tao.

Lakad takbo na ang ginawa ko. Ngunit parang mas sumunod pa sya sa akin. Hindi ako sanay sa ganitong eksena, dala nang adrenaline rust, ibinuhos ko na ang buong lakas ko at tumakbo na ako.

"Awww." Langya naman, tinamaan talaga ako nang kamalasan. Naapakan ko ang sariling sintas nang sapatos ko at natalisod ako, bagsak ako sa basang semento. WAHHH! Yare ako kay mama neto! Puti pa naman ang suot 'kong damit.

Hayss. Di bale nang mayare ako sa sermon ni Mama kesa mapahamak pa ako sa ibang paraan.

Ready na akong tumayo pero-- "Bwisit naman!" Heto at nadulas naman ako! Bagsak na naman ako sa semento!

Mas nadagdagan pa ang kaba ko nang mapansin ko na ang pigura nang lalaking kanina pa sumusunod sa akin. Sa takot ko, hindi ko na magawa pang tumayo. Nanlalambot ang mga tuhod ko.

Unti-unti na syang lumalapit sa akin. Hindi ko makita ang mukha nya dahil nakasuot sya nang jacket na my hoodie, idagdag pa na sobrang dilim sa pwesto namin.

"W-wag po, please. M-maawa kayo." Sa takot ko, hindi na nagpaawat pa ang luha ko, umiiyak na ako.

Hindi nya ako pinakinggan. Sa tindig palang nya, sobrang nakakatakot na at halatang hindi gagawa nang maganda. "Please, wag po kayong lalapit sa akin." Pagmamakaawa ko habang pasimple 'kong kinakapa ang cellphone ko--Pero wala akong makapang cellphone!

Sobrang lapit na nya sa akin. Anong gawin ko? "T-tulong! May tao po ba dyan? Please! Tulungan nyo ako!" Kung alam ko lang na mangyayari ito sa akin hindi nalang sana ako umuwi at sa bahay nang kaibigan ko nalang ako natulog.

Ilang segundo lang nakatayo na sya mismo sa harapan ko, mas bumuhos pa ang malakas na ulan at ang puso ko ay para bang lalabas na diddib ko sa sobrang takot. "Please, maawa po kayo sa akin. Wag po."

Mabilis nyang hinawakan ang kamay ko, ramdam ko ang pwersaha nya pero pilit 'kong binawi ang braso ko. Gusto 'kong tumayo at tumakbo pero hindi ko magawa, gumapang nalang ako papalayo.

"Wag po please!" Ramdam ko na hinawakan nya ang pareho 'kong binti at hinila nya ako papalapit sa kanya. "Please! Maawa kayo sa akin! Gusto ko nang umuwi." Sumabay sa buhos nang ulan ang pag-iyak ko.

Tulong! Natatakot ako!

Muli nyang hinawakan ang kamay ko at sapilitan akong itinayo. Natigilan ako nang ilapat nya ang dalawang palad nya sa tigkabilang 'kong pisngi. "Hey, miss! Don't cry. I'm so sorry kung natakot kita."

Wait--kaboses nya 'yung tindero kanina.

Kinuha nya ang kamay ko at inilagay sa palad ko ang limang peso. "Grabe ka naman makaiyak dyan, akala mo may gagawin ako sa'yo. Ibabalik ko lang naman ang sukli mo. Naiwan mo eh." Natatawa nyang sabi.

Napatulala ako sa malamig na 5 peso coin na nasa palad ko. Dahil lang dito? Halos mamatay ako sa kaba!

Nawala ang kaba ko nang alisin nya ang hoodie na sumasakop sa ulo nya. Pilit 'kong kinilala ang mukha nang taong nagpakaba sa akin ngayong gabi. 

Mas nanlambot atah ang buong pagkatao ko nang mapagsino ko ito. "P-pablo? Pinuno nang SB19?" Oo! Kilala ko face nya!

Tumango sya. "Yup, ako nga. Pasensya ka na kung natakot kita ha. Ako kasi 'yung pinagbilhan mo kanina, binabalik ko lang sukli mo. Ayos ka lang ba?"

Ako naman itong natulala. Shocks! Si Pablo nya.

"Hoy. Ayo--"

Hindi ko na sya tinapos sa pagsasalita nya nang bigla ko syang yakapin. "Sige na, ituloy mo na ang balak mo, hindi ako tatanggi." Umatras na luha ko. Ang bango nya! Okay lang kahit dito namin gawin 'yung ano--basta!

"Ha? Anong balak? Miss, wala akong balak na kahit ano sa'yo." Inalis nya ako mula sa pagkakayakap ko sa kanya. Ayyt! I want more hug.

"Hindi mo ako balak i-rape? Ganern?" Papayag na ako this time.

"HAHAHHA." Sinakop nang malakas na tawa nya ang buong lugar. "No way. I will never do that. That's a crime." Ginulo nya ang basa 'kong buhok. "Saan ba ang bahay nyo, miss? Ihahatid na na kita sa inyo."

"Sure ka? Wala kang balak? Willing naman ako na pagbigyan ka." Ehem! Ehem! Beke nemen.

Napailing lang sya. "Mukha ba akong rapist? Halika na nga." Inakbayan nya ako at sabay kaming naglakad.

Hmmp! Willing na ako eh. Sayang naman!

Dedicated To: Nathalie Bustamante