Με το ζόρι συγκάτοικοι

1. Η πτήση

Καθόμουν εδώ και είκοσι γεμάτα λεπτά, με έναν πανάκριβο καφέ στο χέρι, περιμένοντας να ανοίξουν οι πύλες για την αναχώρηση της πτήσης μου. Στο άλλο χέρι κρατούσα το διαβατήριό μου και πιο πολύ προσπαθούσα να μη βάλω τα κλάματα παρά κάτι άλλο.

Σκεφτόμουν την ατάκα της Adriana Lima: Η mascara μου είναι πολύ ακριβή για να κλάψω για εσένα! Οπότε δεν θα έκλαιγα γι' αυτόν τον γελοίο, όχι, δεν αγόρασα εγώ mascara 30 ευρώ για να την καταστρέψω άσκοπα για τον βλάκα τον Στέλιο.

Η άλλη λύση είναι να περιμένω μέχρι να ξεβαφτώ και ύστερα να κλάψω με την ησυχία μου βάζοντας την πιο καταθλιπτική λίστα που θα βρω στο Spotify.

Με λένε Ερατώ και δεν είμαι τόσο γκρινιάρα όσο μπορεί να φαίνομαι, αλλά στην προκειμένη φάση η ζωή μου είναι ένα μάτσο χάλια. Ίσως γι' αυτό αποδέχτηκα κιόλας να μεταφερθώ στο παράρτημα της ArchiPark στην Τουρκία. Ο δέυτερος λόγος είναι ότι ήμουν η πιο καινούρια εργαζόμενη στην εταιρεία οπότε αν δεν πήγαινα εγώ αυτό το ταξιδάκι... Μάλλον δεν θα είχα δουλειά.

Μπήκα στο αεροπλάνο από την πίσω πόρτα και άρχισα να ψάχνω για την θέση μου κοιτώντας δεξιά και αριστερά, 38E. Δεν μου έφταναν όλα τα άλλα σήμερα, έπρεπε να κάθομαι και στην πιο άβολη και άθλια θέση.

Με την βοήθεια ενός παχουλού κυρίου έβαλα την μικρή μου αποσκευή, μία σαχλή ροζ βαλίτσα, που ήταν δώρο της μαμάς μου απ' όταν πήγαινα λύκειο ακόμη, στο πάνω ντουλάπι. Ύστερα, παλουκώθηκα στην θέση μου και προσπάθησα να βολευτώ με όλο μου το είναι, αλλά ειλικρινά όλα με ενοχλούσαν.

Η έντονη κολόνια της διπλανής μου, το δυνατό κλάμα του μωρού των από πίσω και γενικότερα η όλη βαβούρα από τον κόσμο που προσπαθούσε να βολευτεί στα καθίσματά του. Και μην ξεχάσω και τον καημένο τον σκυλάκο από τις μπροστινές θέσεις που γάβγιζε από το κλουβί.

Ακούμπησα πίσω το κεφάλι μου και ξεφύσησα εξουθενωμένη, δεν είχα κλείσει μάτι όλο το βράδυ παρόλο που ήξερα ότι έπρεπε να σηκωθώ από τα χαράματα για να προλάβω την πτήση. Κοίταξα την ώρα στο ασημένιο ρολόι στον αριστερό μου καρπό: 6:20. Σε 10 λεπτά, λοιπόν, υποτίθεται ότι ξεκινά η απογείωση.

Αυτός ο χαμένος ο Στέλιος... Αχ και να έφταιγε μόνο αυτός για την ψυχική μου υγεία, που είχε πάρει την κάτω βόλτα τελευταία.

Από το πουθενά κάθισα κάποιος δίπλα μου και το άρωμα με έκανε να πεταρίσω τα βλέφαρά μου. Γύρισα το κεφάλι μου διακριτικά να τον κοιτάξω, περίεργη ως συνήθως, και αντίκριζα μπροστά μου έναν από τους πιο όμορφους άνδρες που είχα δει ως τώρα.