Με το ζόρι συγκάτοικοι

2. Κοινά

Αχ! Κωνσταντινούπολη, τι όμορφη πόλη. Αλλιώτικη! Άλλος κόσμος, άλλες μυρωδιές, άλλη μουσική, άλλες παραδόσεις... Όλα τόσο διαφορετικά από την Αθήνα, μα και τόσο γνώριμα συνάμα. Στο μυαλό μου αυτή η πόλη ανήκει ακόμη στους Έλληνες, φέρνω στο κεφάλι μου ιστορίες της Πολίτισσας γιαγιάς μου, αυτής της αρχόντισσας γυναίκας, και πολλές φορές συγκινούμαι. Και ειδικότερα τώρα που βρίσκομαι σε αυτό το μέρος, με αυτή την τεράστια ιστορία.

Μέσα από όλες τις ιστορίες του παρελθόντος, ακούγοντας από μικρή την γιαγιά μου να συζητάει με τα αδέρφια και την ξαδέρφη της για την ζωή στην Πόλη, πάντοτε λαχταρούσα να επισκεφτώ αυτό το ξένο - μα και τόσο γνώριμο συνάμα μέσα από τις ιστορίες - μέρος.

Πήρα την βαλίτσα μου και γρήγορα μπήκα στο πρώτο ταξί που βρήκα μπροστά μου για να αποφύγω την βροχή. Ταυτόχρονα, ή σχεδόν - δεν παρατήρησα, από την άλλη πλευρά μπήκε αυτός ο βλάκας ο διπλανός μου στην πτήση... Έλα, Χριστέ και Κύριε, και εδώ με κυνηγάει η μαύρη μου η τύχη.

"Τι θα γίνει; Μέχρι κι εδώ με ακολουθείς;" ρώτησε πρώτος.

"Εσύ με ακολουθείς μάλλον. Εγώ μπήκα πρώτη".

"Πώς μπορείς να το αποδείξεις;" χαμογέλασε.

"Θα ρωτήσω τον ταξιτζή".

Ο ταξιτζής, ένας καραφλός μεσήλικας με μελαχρινό τόνο δέρματος, μας κοίταζε από τον καθρέφτη του ταξί εδώ και ώρα. Άνοιξα το στόμα μου να πω κάτι, αλλά το έκλεισα αφού δεν είχα ιδέα από Τούρκικη γλώσσα πέρα από Merhaba, Tamam και Seni seviyorum...

"Λοιπόν;! Περιμένω" συνέχισε με το ίδιο ειρωνικό χαμόγελο, σταυρώνοντας τα χέρια στο στέρνο του.

Στροβίλισα τα μάτια μου. Γι' αυτό υπάρχουν και τα Αγγλικά, σκέφτηκα. Μίλησα στον ταξιτζή Αγγλικά λέγοντάς του ότι μπήκα πρώτη, αλλά έμεινε να με κοιτά με το βλέμμα αγελάδας. Όσα Τουρκικά μιλούσα εγώ, άλλο τόσο Αγγλικά μιλούσε ο κυριούλης.

Ο σπαστικός άνδρας γέλασε βλέποντας το σκηνικό να διαδραματίζεται μπροστά του και στη συνέχεια είπε στον ταξιτζή: "Kızı önce hedefine götürmek".

Με ομολογουμένως τέλεια προφορά.

Έμεινα να τον κοιτάζω στήλη άλατος. Δεν κατάλαβα γρι ωστόσο. Πιστεύω ότι είπε κάτι ανάμεσα στο να με παρατήσουν στην βροχή ή σε κανένα χαντάκι.

"Τι του είπες;" ρώτησα.

"Να πάει πρώτα εσένα εκεί που θες, για να απαλλαχτώ από την κλάψα σου, και ύστερα να με πάει και εμένα σπίτι μου επιτέλους".