Με το ζόρι συγκάτοικοι

Επίλογος

Μπαρίς,

Ψυχραιμία, φίλε, ψυχραιμία!

Συνέχισα να προχωράω στον μακρύ διάδρομο κρατώντας το εισιτήριο στο χέρι μου. Τσέκαρα να δω αν η Ερατώ απάντησε στο μήνυμα που της έστειλα, αλλά τίποτα... Εδώ και μισή ώρα με είχε παρατήσει στο 'διαβάστηκε'. Γαμώτο! Που σκατά εξαφανίστηκε; Τόση πολλή δουλειά της φόρτωσε σήμερα ο πατέρας μου;

Σταμάτησα λίγο στην μέση για να της στείλω κι άλλο μήνυμα. Παράλληλα χαλάρωσα την γραβάτα μου για να μπορέσω να ανασάνω πιο καλά. Γιατί στο διάολο τα κατασκευάζουν τόσο μικρά αυτά τα αναθεματισμένα τα αεροπλάνα; Της έστειλα και τρίτο μήνυμα ενώ στεκόμουν ακόμη στην ίδια θέση.

"Τι θα γίνει, νεαρέ; Θα προχωρήσεις;" ρώτησε κάποιος με νεύρα.

Γύρισα το κεφάλι μου εκνευρισμένος και από πίσω μου στεκόταν ένας κοντός ηλικιωμένος. Εμ... Έτσι είναι όταν κανείς δεν καταλαβαίνει τις φοβίες του άλλου.

"Φυσικά και θα προχωρήσω, κύριε. Έχετε λίγη υπομονή" απάντησα εξίσου εκνευρισμένος.

Συνέχισα να προχωράω στον μακρύ διάδρομο του αεροσκάφους ψάχνοντας για την θέση μου με φευγαλέες ματιές πάνω από τα καθίσματα.

Γαμώτο, Ερατώ, που είσαι όταν σε χρειάζομαι πιο πολύ από ποτέ;

Γαμώ το συνέδριό μου γαμώ!

16F. Κάθισα στην θέση μου και προσπάθησα να κάνω θετικές σκέψεις για να μην βαρέσω καμιά κρίση πανικού. Στο παράθυρο καθόταν μία νεαρή γυναίκα και στα χέρια της κράταγε ένα μωρό. Δεν πρέπει να ήταν πάνω από 9 μηνών και έκλαιγε σαν διάολος. Αν πω ότι δεν το καταλάβαινα θα ήταν ψέματα. Αν πω ότι δεν ήθελα να το κάνει να σταματήσει και αυτό ψέμα θα ήταν.

Τουλάχιστον με την Ερατώ δεν μπλέξαμε με παιδιά και ιστορίες από τόσο νωρίς. Ίσως είχε δίκιο το βράδυ της Πρωτοχρονιάς... Τι βράδυ κι αυτό.

Δεν θέλω να θυμάμαι ότι δεν μου σηκωνόταν! Εμένα! Είναι δυνατόν; Γαμώ τα ουίσκια μου.

Κοίταξα ξανά το μωρό και έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελάει. Τι; Τι σκατά πάει λάθος μαζί μου; Από πότε θέλω εγώ οικογένεια και παιδιά; Και γιατί βρίσκω χαριτωμένο αυτό το μικρό κλαψιάρικο;