Με το ζόρι συγκάτοικοι

11. Το κρυφτούλι

"Πώς νιώθεις που θα περάσεις Χριστούγεννα χωρίς τους δικούς σου;" με ρώτησε ξαφνικά η Μαίρη.

Τσίμπησα μερικά μακαρόνια με την άκρη του πιρουνιού και την κοίταξα συνοφρυωμένη.

Αυτή η κοπέλα μπορούσε να βγει εκτός θέματος χωρίς καν να καταλάβω το γιατί. Πώς είναι δυνατόν, τη μία στιγμή, να συζητούσαμε για την καινούρια δουλειά που της ανέθεσε ο Αρσλάν και, την άλλη, να ρωτούσε για τα Χριστούγεννα;

Τα οποία, σημειωτέον, ήθελαν πάνω από μήνα μέχρι να φτάσουν. Ούτε μέσα Νοέμβρη δεν είχαμε.

"Πώς σου ήρθε τώρα αυτό;" γέλασα λίγο.

Συνέχισε να τρώει από την σαλάτα της. Είχαμε καθίσει στο εστιατόριο της εταιρείας για το μεσημεριανό διάλειμμα.

Ο Μπουράκ συζητούσε, στην άλλη γωνία του τραπεζιού μαζί με την Μαλέκ, κάτι που δεν άκουγα και ο Σαρπ καθόταν λίγο πιο μακριά μαζί με τον Μπαρίς και τη Ναντίν, η οποία δεν έδινε την παραμικρή σημασία σε ό,τι και αν συζητούσαν οι δύο άνδρες.

"Δεν ξέρω, νιώθω μια ξαφνική μελαγχολία," η φίλη μου έπιασε δραματικά το μέτωπό της. "Σκέφτομαι μήπως ζητήσω καμιά άδεια, εσύ τι λες;" ρώτησε.

Βάζω στοίχημα πως η μελαγχολία προέκυπτε από το μπούστο της Μαλέκ. Η τύπισσα γελούσε όλη την ώρα με ό,τι και αν έλεγε ο μελαχρινός Θεός, κοινώς σε όλους ως Μπουράκ, και επί μονίμου βάσεως έπαιζε με μία τούφα των μαλλιών της.

Φλέρταρε κανονικά μαζί του, και γιατί όχι;

Ελεύθερος ήταν ο κρυφός νταλκάς της φίλης μου της Μαίρης. Αλλού και αλλού ήξερε να κουνιέται, στον Μπουράκ το έπαιζε δήθεν φίλη και πράσινα άλογα.

Φίλοι, πφ... Αυτό υποστήριζαν και οι δύο πως ήταν, αλλά σάχλες. Σάχλες, μάλιστα. Οι φίλοι - οι απλοί φίλοι - δεν κοιτάζονται έτοιμοι να παρθούν σε κάθε γωνιά της εταιρείας.

"Θες να σου πω έναν πιο γρήγορο τρόπο να σου φύγει η μελαγχολία από το να τρέχεις ως την Κρήτη;" χαμογέλασα.

"Αμάν αυτή η εξυπνάδα σου," ειρωνεύτηκε.

Συνέχισε να μασάει μουτρωμένη το μαρούλι και εγώ γέλασα λίγο με το παράπονό της.

Έτοιμη ήμουν να πιάσω εγώ τον Μπουράκ και να του τα ξεράσω όλα δηλαδή, δεν πήγαινε άλλο ετούτη η κατάσταση. Η Μαίρη, η ψυχή της παρέας, κόντευε δύο ολόκληρες εβδομάδες ανόρεκτη.

"Να πεις στον Μπουράκ όσα νιώθεις, το χειρότερο που μπορεί να συμβεί είναι να φας άκυρο" της είπα. Σταμάτησα να τρώω. "Ε και; Η ζωή είναι πολύ μικρή για να φοβάσαι μη τυχόν και φας άκυρο από τον Μπουράκ".