Με το ζόρι συγκάτοικοι

14. Λύθηκε, 2ο

Μπαρίς,

Η Γιασμίν συνέχισε να προχωράει, με ένα χαμόγελο να φτάνει ως τα αφτιά, και άφησε το δώρο, την σοκολάτα δηλαδή, στην επιφάνεια του γραφείου της Ερατώς.

Ανοιγόκλεισα και έτριψα τα μάτια μου αρκετές φορές για να βεβαιωθώ ότι βλέπω σωστά. Η Γιασμίν ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που μπορούσε να περάσει από το μυαλό μου. Σοβαρά.

"Γιασμίν!" βγήκα από την κρυψώνα μου. "Τι κάνεις εκεί;"

Ακούμπησε το χέρι της πάνω στο σημείο της καρδιάς της και χλώμιασε ολόκληρη με το που με είδε. Περπάτησα προς το μέρος της και σταμάτησα όταν έφτασα κοντά της, σταύρωσα τα χέρια στο στέρνο μου και την κοίταξα με τέτοιο τρόπο... Τέτοια ζήλια ένιωθα τώρα, που ευχόμουν μόνο να μην μοιάζω σαν τραμπούκος και πατήσει τίποτα κλάματα. Δεν ήταν κάτι το δύσκολο το κλάμα για την Γιασμίν.

Έκλαιγε συνέχεια, την γνωρίζω απ' όταν δούλευε ως γραμματέας του πατέρα μου στην προηγούμενη εταιρεία του.

Ήμασταν μόνο οι δυο μας και κανείς άλλος. Νεκρική σιγή.

"Κ.Μπαρίς, ε-εγώ..." άρχισε να τραυλίζει. "Ε-ε-εγώ..." συνέχισε. Ένιωσα άσχημα. "Συγγνώμη, κ.Μπαρίς" χαμήλωσε το κεφάλι της και κοίταξε τα παπούτσια της.

"Εσύ αφήνεις τις σοκολάτες, έτσι;" ρώτησα σιγά.

Κούνησε το κεφάλι της θετικά και, για μερικά λεπτά, δεν μιλούσε κανείς μας. Την πλησίασα λίγο ακόμη ώστε να σταθώ πιο κοντά της, θα πατούσε τα κλάματα αν την απόπαιρνα.

Σκέφτηκα να βρίσω, να φωνάξω, να την επιπλήξω, τίποτα απ' όλα αυτά δεν έβγαζε νόημα.

Όσο και αν ζήλευα, δεν με έπαιρνε να της πω το παραμικρό. Και τι να έλεγα δηλαδή;

Πάρε την γαμημένη σοκολάτα μη την πετάξω απ' το παράθυρο;

"Σας παρακαλώ, κ.Μπαρίς, μην πείτε τίποτα στην Ερατώ... Σας παρακαλώ! Δεν ήταν δική μου ιδέα... Ήταν ιδέα, τ-του... τ-του... Σαρπ" κλαψούρισε.

Θα τον σκοτώσω.

Άρχισα να την λυπάμαι όταν το πρόσωπό της έγινε κόκκινο σαν ντομάτας. Δεν την είχα δει ποτέ τόσο αναστατωμένη και τώρα ένιωθα... Τύψεις; Εγώ τύψεις; Ακούμπησα αμήχανα το χέρι μου στον ώμο της. Σήκωσε το κεφάλι της και με κοίταξε, μάτια μουτζουρωμένα από το κλάμα, που ολοένα και πιο άγαρμπο γινόταν.

"Σταμάτα να κλαις, Γιασμίν! Δεν θα πω τίποτα, εντάξει;" προσπάθησα να την καθησυχάσω, αλλά αυτή άρχισε να κλαίει περισσότερο.