Με το ζόρι συγκάτοικοι

20. Πρωτοχρονιάτικο πάρτι

Κρατούσα το ποτήρι της σαμπάνιας στο χέρι μου και τσέκαρα αν όλα είναι εντάξει με τον μπουφέ. Η Μαίρη έκανε το ίδιο από την άλλη πλευρά της χλιδάτης αίθουσας. Ο Αρσλάν για κάποιο λόγο, ο γκριζομάλλης μας διευθυντής, είχε παρασυρθεί λίγο από τον ενθουσιασμό του για τις γιορτές των Χριστουγέννων και μάλλον ξέχασε ότι ότι είμαστε αρχιτέκτονες στην ίδια του την εταιρεία και όχι διαργανώτριες.

Ήλπιζα να αυξηθεί έστω λίγο ο μισθός μου και όχι να τρέχω τσάμπα μία ολόκληρη εβδομάδα για να είναι όλα στην εν τέλεια. Τουλάχιστον είχα την Μαίρη σε αυτό το 'ταξίδι' παράνοιας και παρηγοριόμουν.

Όχι τίποτα άλλο, αλλά με τον Μπαρίς καλά καλά δεν βρισκόμασταν με το τρέξιμο που έπρεπε να ρίξω για να μείνουν όλοι ευχαριστημένοι στο Πρωτοχρονιάτικο πάρτι.

Και κυρίως ο διευθυντής, ο οποίος δύσκολα μπορούσε να μείνει πλήρως ευχαριστημένος. Ήταν κι αυτός τελειομανής, ώρες ώρες ίσως θύμιζε λίγο τον συγκάτοικό μου.

Κανονικά υπεύθυνη γι' αυτά είναι η Γιασμίν, αλλά ενημερώθηκα ότι ζήτησε άδεια για τις γιορτές και ταξίδεψε για την Άδανα πριν καν έρθει η Παραμονή Χριστουγέννων.

Έκανα high five με την φίλη μου και κατέληξα να χαμογελάω ευχαριστημένη. Το ίδιο και αυτή.

"Είμαστε θεάρες!" αναφώνησα πάνω από την μουσική.

"Κανονικά πρέπει να πάρουμε τουλάχιστον ένα χιλιάρικο αύξηση" πρόσθεσε εκείνη.

Μετριόφρων όπως πάντα.

Γέλασα και της χάιδεψα μαλακά το μπράτσο.

"Ε δεν διοργανώσαμε και το ετήσιο πάρτι των Kardashian ταπεινή μου φίλη".

"Θα μπορούσαμε όμως" είπε χαμογελώντας. "Αύριο στον χώρο θα μιλάνε όλοι για το πάρτι της ArchiPark. Σαν να βλέπω τα μούτρων των ανταγωνιστών μας" συνέχισε με σθένος λες και ήταν υψηλόβαθμο στέλεχος της εταιρείας.

Ένα περίεργο πράγμα στο παράρτημα της ArchiPark στην Τουρκία είναι το πόσο δεμένοι ήταν όλοι μεταξύ τους και πόσο δυνατό πάθος και αγάπη έκαιγαν μέσα τους γι' αυτή την δουλειά. Πίσω στην Αθήνα τα πράγματα δεν ήταν έτσι, μπορεί να δούλευαν όλα ρολόι, μα οι σχέσεις μεταξύ μας και ο ζήλος για δουλειά δεν ήταν ο ίδιος.

Ο καιρός περνούσε και εγώ όλο και λιγότερο ήθελα να επιστρέψω στην Ελλάδα. Είμαι μία τρελή, το ομολογώ.

Αν ήταν από μία μεριά η γιαγιά μου...

Ο Μπουράκ περπάτησε από την απέναντι μεριά της αίθουσας και στήριξε τα μακριά του χέρια στους ώμους μας. Ούτε μία ώρα δεν είχαμε εδώ και τα είχε τσούξει για τα καλά.