Με το ζόρι συγκάτοικοι

36. Η αλήθεια

Μπαρίς,

"Ψύχραιμη είμαι".

Η Ερατώ έσπασε δεύτερο ποτήρι στην σειρά και εγώ έτριψα το μέτωπό μου κοιτώντας έξω από το παράθυρο.

"Μωρό μου, αν συνεχίσεις έτσι δεν θα έχουμε ποτήρι να πιούμε νερό στο τέλος" είπα μεταξύ σοβαρού και αστείου.

Αλλά δεν γέλασε.

Προφανώς.

Ήταν από τις λίγες φορές που έβλεπα την ξανθούλα τόσο εκνευρισμένη αν και όπως φαίνεται είναι το φόρτε μου να την βγάζω εκτός ορίων. Το πρόσωπό της κόκκινο, σαν μπαρούτι, έτοιμο να εκραγεί από τον θυμό.

"Περιμένω να δω τι δικαιολογία θα βρεις αυτή τη φορά, Μπαρίς".

"Ρε Ερατώ! Μην κάνεις έτσι γαμώ το ξερό σου το κεφάλι".

"Εγώ να μην κάνω έτσι;! Που τα έχουμε πόσο καιρό και μαθαίνω ΠΑΛΙ ότι μου λες ψέματα;! Πάλι;! Πόσες φορές, Μπαρίς; Πόσες; Επειδή πλέον έχω χάσει το μέτρημα".

"Θεώρησα ότι δεν είναι κάτι που σε αφορά".

Συνέχισε να περιφέρεται στην κουζίνα πέρα δώθε κάνοντας απλά γύρω γύρω και χωρίς να με κοιτάζει.

"Α, ούτε αυτό με αφορά. Ωραία. Τελικά εμένα εδώ δεν με αφορά τίποτα. Εγώ είμαι εδώ μόνο για τις καύλες σου".

"Θα σταματήσεις; Θα μας διώξουν από την πολυκατοικία. Και σταμάτα να ουρλιάζεις!!! Θα νομίζουν οι γείτονες ότι σε χτυπάω, έλεος αυτό το δράμα σου ρε Ερατώ. Έλεος!".

Πέταξε το πανί με φόρα στο νεροχύτη και χωρίς να απαντήσει έφυγε από την κουζίνα αφήνοντάς με μόνο και χωρίς εξηγήσεις. Ξεφύσησα και κοπάνησα το χέρι μου με δύναμη στον πάγκο από τα νεύρα μου,

ΑΟΥΤΣ! ΓΑΜΩ!

Γαμώ την τρέλα μου. Ανακάτεψα τα μαλλιά μου ενώ έμεινα να κοιτάζω το κενό μέχρι να πάρω την απόφαση να πάω ΠΑΛΙ εγώ να την πιάσω και να μιλήσουμε για μία γαμημένη φορά ΗΡΕΜΑ σαν άνθρωποι. Επειδή δεν γινόταν να λύσουμε τα προβλήματά μας ήσυχα εμείς, έπρεπε να σηκώσουμε όλο το γαμημένο κτήριο στο πόδι με τις φωνές, τα κλάματα και όλο το δράμα.

Έκανα ένα βήμα μπροστά και ύστερα δύο πίσω. Ψυχραιμία, φίλε. Ψυχραιμία! Ηρεμήστε και οι δύο και ύστερα θα πας να μιλήσετε πολιτισμένα.