Με το ζόρι συγκάτοικοι

5. Εμείς; μαζί; ποτέ.

"Εκείνος είναι ο Μπουράκ, το λουκουμάκι της εταιρείας" η Μαίρη έδειξε με το κεφάλι της έναν μελαχρινό γεροδεμένο άνδρα. "Βέβαια τώρα που βλέπω τον κολλητούλη του" αναφέρθηκε στον Μπαρίς, ο οποίος στεκόταν ακριβώς δίπλα από τον φίλο του και χαζογελούσαν μαζί. "Δεν ξέρω ποιος είναι πιο λουκουμάκι".

"Μαίρη, έλεος!" της έριξα μία αγκωνιά και γέλασε.

"Σουτ, συνεχίζω! Μετά τον Μπουράκ... Μμ... Εκείνη εκεί η μαυρομάλλα είναι η Μελέκ, φήμες λένε ότι... Ξέρεις..." σώπασε.

"Όχι βρε χαζή, που να ξέρω; Μόλις σήμερα ήρθα".

"Ότι πηδιέται με τον λογιστή φυσικά, αυτός δουλεύει στον κάτω όροφο όμως. Θα σου τον γνωρίσω άλλη φορά".

"Μα η Μελέκ δεν μοιάζει παραπάνω από τριάντα..." απάντησα παραξενευμένη.

Νωρίτερα έτυχε να γνωρίσω τον λογιστή, του οποίου το όνομα ούτε καν θυμάμαι, και έμοιαζε τουλάχστιον... Πενηντάρης.

"Ε, και; Τι είναι είκοσι χρονάκια διαφορά όταν υπάρχει χρήμα; Σιγά" σαρκάστηκε.

"Σωστά," στροβίλισα τα μάτια μου. Υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι. "Εκείνη εκεί η παχουλούλα στην άλλη άκρη; Πώς την λένε;" θέλησα να μάθω.

"Ναντίν, είναι πολύ καλή κοπέλα, καμιά φορά τρώμε μαζί στην τραπεζαρία. Νομίζω ότι της λείπει λίγη αυτοπεποίθηση και προτιμά να κάθεται απόμερα" εξήγησε ψιθυριστά στο τέλος.

"Θα της την τονώσουμε εμείς την αυτοπεποίθηση, πανέμορφη είναι".

Και δεν έλεγα κανένα ψέμα. Η Ναντίν ήταν πανέμορφη, καστανόξανθα μακριά μαλλιά, ωραίο πρόσωπο και ντύσιμο. Το έβρισκα άδικο κορίτσια στην ηλικία της να μένουν πίσω εξαιτίας του βάρους τους. Εξάλλου κάθε σωματότυπο είναι πανέμορφο και είναι άδικο να μένει κανείς πίσω στην κοινωνική του ζωή για τόσο ασήμαντους λόγους.

"Ο Σαρπ είναι τρελός και παλαβός μαζί της, αλλά η Ναντίν κοιμάται όρθια και αυτός είναι πολύ ντροπαλ-"

"Και εσύ που τα ξέρεις όλα αυτά βρε κουτσομπόλα; Μου λες;" την διέκοψα χαχανίζοντας.

"Μία οικογένεια είμαστε στην ArchiPark, γιαβρί. Αμέ! Τι νόμιζες!" σήκωσε το φρύδι της. "Θα το καταλάβεις και μόνη σου. Λέγε τώρα για τον καινούριο" αναφώνησε κοιτώντας τον Μπαρίς σαν καμιά ερωτοχτυπημένη.

Όπως δηλαδή τον κοίταζαν όλες εδώ μέσα από την ώρα που πάτησε το πόδι του με την αυτοπεποίθηση να φτάνει ταβάνι. Ο άνθρωπος ήταν ψώνιο, δεν περίμενα να έρθει λιγότερο στην πένα δηλαδή. Ιδιαίτερα σήμερα, που ήταν και η πρώτη του ημέρα εδώ. Είχε στρώσει το ανοιχτόχρωμο μαλλί του πίσω με ζελέ και φορούσε ένα γκρι κοστούμι.