Με το ζόρι συγκάτοικοι

25. Όλα ανάμεικτα

Το κινητό του Μπαρίς χτυπούσε για πολλοστή φορά σήμερα και στην οθόνη αναβόσβηνε το ίδιο εκνευριστικό όνομα: Έσμα

Κρατήσου, Ερατώ. Μάζεψε την ζήλεια σου, τον θυμό σου, μείνε κυρία, διακριτική και στο ύψος σου. Παρότι ήθελα να κάνω σκηνή συνέχισα να μασουλάω την σαλάτα μου. Στο να μην μιλήσω βοηθούσε το γεγονός ότι κρατούσαμε κρυφή την σχέση μας, αν θεωρούνταν σχέση αυτό το πράγμα δηλαδή.

Επειδή εμένα πιο πολύ με παρωδία μου μοιάζει.

Τέλος πάντων, δεν είμαι ευχαριστημένη με το ότι συμβιβάστηκα σε μία αηδία που λέγεται ελεύθερη σχέση για να μην στενοχωρήσω τον Μπαρίς και τώρα θα την πληρώσει αυτός τη νύφη.

Έφαγα με τα κορίτσια στο εστιατόριο της ArchiPark και ανεβήκαμε για δουλειά λίγο πριν το τελείωμα του μεσημεριανού διαλείμματος. Ήθελα να συζητήσουμε κι άλλο για αναμνήσεις απ' όταν πηγαίναμε ακόμη σχολείο, αλλά είχα αφήσει λίγη χαρτούρα στην μέση οπότε είπα να στρωθώ.

Μπήκα στο ασανσέρ και ο Μπαρίς πρόλαβε να μπει μέσα λίγο πριν κλείσουν οι πόρτες.

"Γεια" είπε χαλαρά.

Δεν είχαμε μιλήσει σχεδόν καθόλου από το πρωί.

"Γεια" μουρμούρισα.

Περπάτησε σταθερά και σταμάτησε δίπλα μου. Κοιτούσαμε και οι δύο την ασημένια πόρτα του ασανσέρ. Ο Μπαρίς με σκούντηξε μαλακά με το μπράτσο του.

"Τι κάνεις;" ρώτησε αθώα.

"Δουλεύω".

"Δουλεύω με νεύρα είναι το πιο σωστό" με διόρθωσε.

"Που τα είδες τα νεύρα;" ρώτησα ξερά.

Έφερε τα δύο του δάχτυλα κοντά στα χείλη μου και σχημάτισε ένα απροειδοποίητο χαμόγελο. Προσπάθησα να μην γελάσω, πραγματικά όμως ήταν τεράστιο πειραχτήρι όποτε είχε όρεξη.

"Εδώ".

"Έλα ρε Μπαρίς," απομάκρυνα το χέρι του ενοχλημένη. Μετρούσα τα δευτερόλεπτα για να σταματήσει το ασανσέρ και να περπατήσω μακριά του. "Σοβαρέψου λίγο" μουρμούρισα αποφεύγοντας να τον κοιτάξω.

Το ασανσέρ έκανε τον χαρακτηριστικό ήχο που κάνει όταν σταματάει σε έναν όροφο και έκανα να κατέβω, αλλά εκείνος πάτησε το κουμπί για τον τέταρτο χωρίς προειδοποίηση.

"Είσαι ξινή. Το ξέρεις;" με ρώτησε με ένα πλάγιο χαμογελάκι.

"Και;" ανασήκωσα τους ώμους μου.