Με το ζόρι συγκάτοικοι

8. Μάθημα αυτοπεποίθησης

Ένας μήνας και κάτι στην Κωνσταντινούπολη.

Ο καιρός έτρεχε σαν νερό και η ζωή μου από τότε που άρχισα να συγκατοικώ με τον Μπαρίς δεν είχε καμία σχέση με την μονότονη ζωή που είχα με αυτόν τον ηλίθιο τον Στέλιο πίσω στην Ελλάδα. Ο Στέλιος, πρώτα απ' όλα, δεν μάζευε καθόλου τα πράγματά του, ήταν ένας άχρηστος τεμπέλης που τα περίμενε όλα στο χέρι και στο τέλος για ευχαριστώ, για αυτά τα τρία χρόνια σχέσης, με απάτησε με την καλύτερή μου φίλη.

Το φέρσιμο της Ελένης με είχε πληγώσει πιο πολύ από την απιστία του Στέλιου. Το ξέραμε πολύ καλά ότι οι άνδρες ερχόταν και έφευγαν, αλλά οι φιλίες... Δεν έπρεπε να χαλάνε τόσο εύκολα.

Ο Μπαρίς... Αχ! Ο Μπαρίς. Ήταν αλλιώς.

Μπορεί να μην ήταν ο πιο ήσυχος συγκάτοικος, αλλά λάτρευα το ότι ήταν καθαρός, έβρισκα υπερβολικά ελκυστικό σε έναν άνδρα την καθαριότητα και την κομψότητα και αυτός ο αναθεματισμένος τα είχε και τα δύο. Πέρα από το ότι φρόντιζε τον εαυτό του δεν ήταν κανένας τεμπέλης... Μάζευε τα πράγματά του, βοηθούσε στις δουλειές του σπιτιού και ειλικρινά ώρες ώρες δεν μπορούσα να πιστέψω ότι η τύχη μου είχε φερθεί τόσο καλά.

Ίσως η Τουρκία ήταν η καρμική μου χώρα, ίσως εδώ πραγματοποιούσα όλα μου τα όνειρα.

Είχα αποφασίσει να αφήσω πίσω την ιστορία με τον Στέλιο και την πρώην κολλητή μου μια και καλή. Τα κομμάτια της καρδιάς μου κολλούσαν πάλι και γι' αυτό δεν ευθυνόταν μόνο η Τουρκία, μα ούτε και ο Μπαρίς.

Εξελισσόμουν μέσα από την δουλειά μου σε ένα καινούριο περιβάλλον ανθρώπων, το οποίο μόνο καλό μου έκανε. Η Μαίρη, η Ναντίν... Ο Μπουράκ. Όλοι οι συνάδελφοι από το γραφείο, τα γέλια που ρίχναμε στα διαλείμματα, τα σαχλά αστεία λες και ήμασταν παιδιά. Όλα αυτά έδεναν και έπαιζαν πολύ σημαντικό ρόλο στο ταξίδι ανάρρωσης από τραύματα του παρελθόντος.

Οι σαχλές συνεδρίες Σαββάτου με τον Μπαρίς... Τις περίμενα πως και πως.

Δεν ξέρω αν τον ερωτευόμουν μέσα από απλές κινήσεις, δεν ήθελα να συμβεί κάτι τέτοιο, αλλά ξέρω ότι μία καινούρια φιλία βρισκόταν στα σκαριά.

Ήμασταν τόσο διαφορετικοί, τόσο εκνευριστικοί ώρες ώρες και οι δύο, αλλά πίστευα απόλυτα στο "Τα ετερώνυμα έλκονται".

Δεν ήθελα να είμαστε ίδιοι, θα βαριόμουν αν συμφωνούσαμε σε όλα άλλωστε. Χάρη στις συνεδρίες αυτές είχα μάθει αρκετά πράγματα για εκείνον, όπως εκείνο το Σάββατο που με άφησε να φάω από την πίτσα του, ήταν γενναιόδωρος, ευγενικός και καλός.