Με το ζόρι συγκάτοικοι

17. Πάρ' το αλλιώς

Μπαρίς,

Όταν η Ερατώ επέστρεψε από τις τουαλέτες παρατήρησα πως στα χείλη της είχε απλώσει νέα στρώση κόκκινου κραγιόν και το πρόσωπό της δεν γυάλιζε καθόλου. Ήταν όμορφη και όσο πέρναγε ο καιρός και μέναμε κάτω από την ίδια στέγη μπορούσα να πω με σιγουριά ότι αυτή η γυναίκα δεν χρειαζόταν ιδιαίτερη προσπάθεια για να το καταφέρει αυτό.

Έχουν υπάρξει αμέτρητες οι φορές που μου πέφτει το σαγόνι και μόνο μέσα στις πιτζάμες που την έβλεπα να κάθεται στον καναπέ.

Κάθισε στο σκαμπό απέναντί μου και μου χαμογέλασε γλυκά ενώ άφησε την μικρή της τσάντα στην ξύλινη επιφάνεια του μπαρ.

Σταμάτησα να στέλνω μηνύματα, έπιασα το ποτήρι με το κοκτέιλ της και της το έδωσα.

"Προσπαθείς να με μεθύσεις ή είναι ιδέα μου;" σήκωσε το φρύδι της.

Προσπαθώ. Καλά κατάλαβες.

"Γιατί να προσπαθώ να σε μεθύσω, Ερατώ;" την προκάλεσα λίγο. "Σε θέλω νηφάλια για να ξέρεις τι κάνεις".

Έπιασα το σκαμπό της από τα σιδερένια του πόδια και το έσυρα πιο κοντά σε εμένα για να μικρύνει η απόστασή μας. Εκείνη με κοίταξε έκπληκτη με τα μεγάλα της μάτια κάτω από τις έντονες βλεφαρίδες.

Αν κάτι ερωτευόμουν στο πρόσωπό της αυτό ήταν με διαφορά τα μάτια της.

Και τα χείλη της.

Η μύτη της...

Εντάξει, τα πάντα. Τα πάντα έβρισκα πλέον ελκυστικά στην ξανθούλα.

"Περίεργος είσαι σήμερα, Μπαρίς" αναφώνησε πάνω από την μουσική.

"Τι;" έσκυψα λίγο πιο κοντά. "Δεν ακούω, τι είπες;" ρώτησα και γέλασε.

Ψέματα. Μια χαρά ακούω. Απλά το άρωμά της με κάνει να αρρωσταίνω από την καύλα.

Έφερε τα χείλη της κοντά στο αφτί μου και εγώ ακούμπησα το χέρι μου στην μέση της ώστε να μην πέσει από το σκαμπό.

"Θες να μου πεις κάτι;" μου ψιθύρισε με αυτοπεποίθηση. Το αλκοόλ έκανε την δουλειά του.

Ναι. Θέλω να σου προτείνω να γαμηθούμε στις τουαλέτες, αλλά πιθανόν θα φάω αστραπιαίο χαστούκι οπότε το βουλώνω σαν κύριος που... είμαι.