MARİS

KARDEŞİYMİŞ

Oylarınız Ve yorumlarınız benim için önemli iyi okumalar!!!!

"Bir,iki,üç kaldırın arkadaşlar,Çabuk olun."

Sesleri yeni yeni işitiyordum. Gözlerimi zorda olsa açmaya çalıştım. En son hatırladığım olay içimi parçaladı. Zorla kendimi kaldırmaya çalıştım.

Gözlerimi aralayıp kalktığım zaman sara'yı sedeyeye yatırıyorlardı. Ve hala uyanık değildi. Hayatımın en kötü anını yaşıyordum şuan .

Yerden destek alıp ayaklandım. Başım ağrıyordu. Midem bulanıyordu beni kan tutuyordu. Şuan bayılmak en son istediğim şeydi. Daha arkadaşıma Ne olduğu belli bile değildi.

"İyimisiniz kalkın lütfen,sakin olun." Dedi sağlık Ekibinden biri yanıma geldiğinde.

"Bilmiyorum,sara'ya noldu durumu nasıl? Yaşıyormu?" Dedim soruları art arda sorarken.

"Hanımefendi öncelikle sakin olun kalkın benimle beraber. Hastaneye gideceğiz gelin bizimle." Dediğinde kolundan destek alıp ayağa kalktım.

Sara'yı evden çıkarmışlardı bile. Zorda olda evden çıktık asansöre bindik. Aşağı indiğimizde evin önüne bir sürü polis arabaları gelmişti.

Şuan bana birşey sormamaları için yalvarabilirdim. Arkadaşım bu durumdayken hiçbir şey yapıp konuşamazdım.

"Hanımefendiyi biz alalım peşinizden geliyoruz." Bunu söyleyen polis memuruydu. Ben hala suskundum.

O sırada hala ağlıyordum. Parkta annesini kaybeden çocuk gibiydim. Hayatımın en güzel gününü yaşarken bu durum dünyayı tersine çevirmişti.

Polisler ile birlikte başka bir araca binip haraket ettik. Ambulans sirenlerini açmış önden gidiyordu. Bizde aynı hizada arkalarından gidiyorduk.

Ona ne olduğu hakkında bir fikrim yoktu. Benim yüzümden kendine birşey yaptıysa eğer hayatım boyunca kendimi affetmezdim. Kim buna cesaret edebilirdi ki. Ne olmuştu hala anlayamıyordum. Ama Şuan en önemli şey sara'nın sağlığıydı.

On dakikalık kadar yol sonra hastaneye gelmiştik. Durur durmaz hemen araçtan inip saranın yanına koştum. Gözleri kapalıydı Ve üzerindeki kıyafetler kan ile kaplanmıştı.

"Lütfen birşey yapın yalvarırım!" Sedye ile içeri taşırlarken peşlerinden ilerledim.

"Hemen ameliyat haneyi hazırlayın. Böbreğine zarar verilmiş olabilir." Doktorun konuşması ile etrafta koşuşturmaca başladı.

"Ne oldu arkadaşınıza biliyormusunuz?" Dedi doktor bana doğru. Böyle birşey olsa bilmezmiydim. Engel olmazmıydım sanki.

"Hayır bilmiyorum ben eve geldim ve onu öyle gör-" cümlem yarıda kalırken tekrar hıçkırarak ağlamaya başladım.

Doktor birşeyler daha söyledikten sonra yanımdan ayrıldı. Sırtımı soğuk duvara yaslamış yavaş yavaş yere kayıyordum. Gözlerim ağlamaktan acıyordu artık. Etrafa haykırmak istiyordum. Ama Ne fayda?

"Maris iymisin sakin ol lütfen." Başarımı gelen sese doğru çevirdim. Biz asansörde kaldığımız zaman yardım eden çocuktu.