MARİS

YANMA SIRASI BİZDE

İyi okumalar dilerim!❤️

'Yıldızlar bu gece sönmeyi bıraktı çünkü yanma sırası onlarda...'

Bir döngüye daha girmiştim,fakat çıkmak bilmiyordum.Girdim ve orada kayboldum,ama sonra birden bir el uzandı bana ,beni buradan çıkarabileceğini söyledi ve ben bunu seve seve kabul ettim.Çünkü bana ulaşan o el,yıllardır hayalini kurduğum kişiye aitti.

Birkaç silah patladıktan sonra sesler tamamen kesilmişti,gözümü açmaya dahi korkuyordum.Ama bir yandan kendimi iyi hissediyordum çünkü vücudumda ağır bir yara yok gibiydi.Bakışlarım tam yerden kalkıp açılacakken bir kuvvet beni hızla olduğum yerden çekip kaldırdı.

Ben ne olduğunu anlamadan o kişi ile beraber sürüklenmeye başladım.Az sonra zoraki çabalarım sonucunda ayağa kalktığımda bakışlarımı beni çeken kişiye döndürdüm.Tam o an kalbimde tekrar bir ağrı
hissettim,canımı acıtıyordu ama sebebini bilmiyordum.

"İyi misin? Çabuk koş benimle beraber!" Bana seslendiğinde kendime gelircesine başımı salladım.O koşmaya başladığında bende onunla beraber koşmaya başladım.

Ben aylardır bu hastaneye gidip geliyordum ve her an onun uyanmasını bekliyordum.Her ne kadar çok uzun bir süre beklemiş olsam da aniden bu şekilde uyanmasını asla beklemiyordum.Hayat bizi ayırmaktan çekinmezken başka bir kuvvet bizi bir araya getiriyordu.

"Durun yoksa sıkarım!" Arkamızdan bağıran Emre'nin sesini umursamadan koşmaya devam ettik.Manas bir ara topallanıp düşecek gibi oldu ama düşmesine izin vermeden koluna girdim ve onu tekrardan ayağa kaldırdım.

Nereye gittiğimiz hakkında bir fikrim yoktu ama o beni şuan ölüme bile götürse razıydım.Onunlayken her şeye razıydım zaten ama bu sefer ki çok farklıydı.Aylarca beklemenin de bir güzelliği oluyormuş demek ki.

Yıllarca bekledim,bıkmadan ve usanmadan.Yanına geldim,kavuşmasak bile yinede kavuşacağımız günü bekledim ben.Sonra bir şeyler oldu,senin bu hayattan ayrıldığını söylediler ama ben inanmadım.Çünkü sen beni sevecektin,buna kalben inanmıştım.Ve sanırım hala öyle olduğuna inanıyorum.

"Manas kardeşim!"

"Manas?"

"Nasıl kalktın sen?"

Aslı ve Onur aniden karşımıza çıktıklarında bende ne cevap vereceğimi bilemiyordum.Ben dahi hala onun uyanmış olduğuna şaşkındım .Tam öleceğime inanmışken gelmişti o yanıma,hem de tam ihtiyacım olduğunda.İşte en çokta bu yüzden seviyorum onu,ne kendisi bırakıp gidiyor beni nede benim gitmeme izin veriyor.

"Sonra konuşalım,çabuk çıkalım şuradan."  Aylar sonra sesini duymak çok güzeldi,kendimi evde gibi hissediyordum.

Bir insanın iki evi olurmuş,bir yaşadığı bir de sahip olduğu.Benim yaşadığımda var sahip olduğumda,ama en güvendiğim şuan yanımda olan kişi.Öylesine güvende hissediyorum ki kendimi buradan çıktıktan sonra onlarca adam bizi silahla bekliyor olsa  bile gitmeye razıyım dışarıya,çünkü yanımda o var.

Manas'ın düşeceğini düşündüğümden dolayı hızlıca koluna girdim,Aslı'da Onur'un koluna girdikten sonra birlikte hızlıca hastaneden ayrıldık.Hala nereye doğru gittiğimiz hakkında bir fikrim yoktu,ama gidiyorduk işte.

"Arabanız nerede?" Dedi Manas zoraki konuşarak.

"Takip edin bizi,"dedi Onur ve Aslı sonrasında beraber bizim önümüze geçtiler.