My Naive Girl Stalker (Published under IMMAC Pub)

MNGS 46 spg

Madalas ang tingin ko sa suot na relo. Nakatutuwang panoorin ang pamilya nila habang nasa hapag, pero hindi ko magawang magsalita. Si Zahara ang nakaaalam ng lahat. Kahit ako ang katabi ni Tristan, siya ang tunay na nakakakilala sa kanya. Samantalang ako, ngayon ko lamang nalaman na ulila na si Tristan. Sa kabila ng mga kapilyuhan niya noong bata siya, may nagtatago palang hinanakit at pagluluksa.

Nagkukuwento si Zahara tungkol sa isang Architectural project niya na binili ng isang mayamang kumpanya. Ang lahat ay nakatuon sa kanya. I don't know what get into me that I lay my hand on top of Tristan's on the table. Maybe, I wanted to comfort him.

He suddenly looked at me. Bumaba ang tingin niya sa kamay ko. "Do you need anything?" he asked. They all diverted their attention to us. Ibinaba ko ng mabilis ang kamay ko nang mapansin kong nakatingin din sila roon.

"Uh... wala naman." Umiling ako.

Nagpunas siya ng labi. "Pagod ka na."

"Naku, hindi..." sawata ko sa sinasabi niya.

He shook his head. "Masama ang pakiramdam ni Lyna. Mauuna na kaming magpahinga," anunsiyo niya. Tumayo siya at inalalayan ako. "Come on."

Pinilit ko ang sarili na tumayo. Nakakahiya naman na nasa gitna pa kami ng pagkain ay magpaalam na kami agad. Napansin siguro niya ang pasulyap-sulyap ko sa oras. Ugh! Tristan will always be a good observer.

Tahimik ang lahat nang iabot sa akin ni Tristan ang kamay niya. Atubili ako kung tatanggapin ko iyon. I could sense them watching us.

Tristan took a deep breath and grabbed my pulse. "Let's get you rested." Hinila niya ako. Hindi ko na tuloy nagawang magpaalam sa kanila.

"T-Teka lang, Tristan. Magpapaalam ako kay Lola Claudia..."

Huminto siya at saka ako tiningan nang hindi binibitiwan ang kamay ko. "Magpapaalam ka? Where are you going?" Matiim ang tingin niya sa akin.

"U-Uuwi." Bakit? Hindi ba kami uuwi?

"This is our house, Lyna. Walang uuwi." May diin ang salitang iyon. Halos hilahin niya ako paakyat sa ikalawang palapag.

Ang hagdan na dinaanan namin ay yari sa marmol. Bukod sa nakasisilaw ang kintab nito, madulas din lalo na kung may manghihila sa 'yo. Kaya sa kalagitnaan ng marangyang hagdanan ay nadulas ako at muntikan nang matumba.

But Tristan was there to catch me. I fell in his arms. Humawak ako ng mahigpit sa suot niyang damit.

"Tss!" That was all he had to say. And sighed a few times. He's not moving either.

If I will be the first to move, I might trip again on the stairs. So, I asked him, "S-Saan ang kuwarto mo?"

Kitang-kita ko ang pagbabago sa kanyang anyo. Pumula ang pisngi ni Tristan. Ilang ulit din na nagtaas-baba ang Adams apple niya.

Tila kidlat na agad niya akong nabuhat. Muntik pa akong mapatili sa kabiglaanan.

Bumukas ang pinto at naramdaman ko ang carpeted na sahig. Hindi pa man ako nakahihinga nang maayos nang hawakan niya ang magkabila kong balikat at isandal sa likuran ng nakapinid na pintuan.

"Damn it, Lyna! You should have not asked."

Mabilis ang mainit na palad niyang gumagap sa dibdib ko. Kahit sa pagitan ng manipis na tela ay nagawa niyang kalabitin ang koronang nanigas agad sa paghawak niya. We both uttered an uncontrollable sigh.

Bumaba ang ulo niya at hinuli ang labi ko. Marubdob na halik na nakapagpapawala ng ulirat. Gusto ko siyang pigilan. Hindi pa ba siya nakuntento sa kung anoman na ginawa nila ni Zahara kanina rito sa loob ng kuwarto niya?