Krucze znamię || Avengers || TOM I

Coś się zaczyna cz. III

Wszędzie wokół panował zupełny mrok. Uniemożliwiało to określenie, gdzie się znajdowała. Jednak nie zniechęcało to dziewczyny. Rozważnie stawiała każdy krok, starając się nie przewrócić przez własne nogi. Gdzieś w końcu musiała w końcu dotrzeć, prawda?

— Gavran — Po jej plecach przeszedł nieprzyjemny, przeszywający dreszcz, a niemal wszystkie pióra porastające ją się nastroszyły. Znała ten przeklęty głos. — Liczyłaś, że tak łatwo ze mną skończysz?

Zamarła.

Nie wiedziała co robić, ani gdzie biec. Serce biło jak oszalałe, a z każdą chwilą coraz trudniej łapała oddech. Próbowała zmienić się w kruka, by móc swobodnie uciec mu, gdziekolwiek się znajdował, lecz na próżno.

— Nie ze mną te numery, śmiertelniku.

Nagle w oddali dostrzegła jasne, białe światło. Nie zastanawiając się zbyt długo, zaczęła pędzić w tamtym kierunku. Zewsząd dobiegał głuchy odgłos jej stóp uderzających o ziemię, jakby gnała pustym korytarzem. Ani na moment nie odwróciła się za siebie. Nie mogła tracić na czasie. Coraz bardziej zbliżała się ku celu, co wywoływało u niej poczucie ulgi.

— Doreen! — zawołał rozpaczliwie, kobiecy głos, należący do jej matki. Dobiegał z zupełnie innej strony, niż dotychczas zmierzała. Bez wahania, ruszyła pędem za nim.

— Mamo! Tato! — darła się na cały głos, starając się ich namierzyć. Skoro rodzicielka była w pobliżu, to i ojciec musiał się tu znajdować. — Gdzie jesteście? Halo?!

Nie uzyskała odpowiedzi. Wciąż nieustannie słyszała, jak nawołuje przeraźliwie jej imię.

Przyspieszyła.

Choć opadała już zupełnie z sił, brnęła niestrudzenie przed siebie. Zawzięcie walczyła ze zmęczeniem. Nie mogła po raz drugi ich zawieść.

Z każdą chwilą robiło się jaśniej. Spomiędzy mgły i kurzu dostrzegła lekko zarysowane budynki, samochody i skwery. Poczuła gulę w gardle. Znała aż za dobrze to miejsce. Harlem. Przełknęła ślinę, starając przedrzeć się przez okoliczne rumowisko.

Wtem do jej uszu doszły niebotyczne wrzaski i popiskiwania, a oczom Dor ukazał się makabryczny widok. Przed nią stał nie kto inny, jak sam Pan Lasu. Trupioblade dłonie uniósł w triumfalnym geście, gdy oboje rodziców nastolatki, jak i ona sama uwięzionych zostało w jego sidłach. Ciężkie, grube gałęzie oplatały szczelnie każdą najmniejszą część ich ciała, włącznie z szyją, uniemożliwiając oddychanie. Z bólem patrzyła, jak dwójka jej bliskich umiera powoli w męczarniach, dusząc się, a ona nie mogła nic na to poradzić.

— Będziesz zdychać o wiele dłużej — wyszeptał lodowatym tonem, wprost delektując się własnym zwycięstwem. — Zasłużyłaś na to.

Usiłowała się wyzwolić z okowów, lecz czuła, iż z ulatuje z niej życie. Krzyczała, prosząc o pomoc, licząc, że ktoś przybędzie na ratunek. Na próżno. Nikt się nie zjawił.

— Ja... — wysapała z ogromnym trudem. — Nie.. pozwolę...

Oczy ich zamknęły się bezpowrotnie, a klatki przestały unosić.

Umarli.

Wydarła z siebie przeraźliwy ryk, który rozniósł się szerokim echem. Kiedy już myślała, że to koniec, a jej serce pękło w pół, zewsząd zlatywało się ptactwo wszelkiej maści, przysiadając na unieruchomionych ciałach. Skrupulatnie za pomocą swych ostrych dziobów skubali martwe gałki oczne i fragmenty skóry, tworząc dotkliwe rany. Szkarłatna strużka krwi spływała po nich, powoli skapując na zimny bruk.