KÖY İŞİ AŞK 1 (+18)

13.BÖLÜM🔥

Esma

Günlerdir sanki ayaklarımın üstünde yürümüyordum. Civanın aşkı başımı döndürmüştü. Aklıma gelen görüntüler ile yanaklarım öyle hızlı allanmıştı ki çeşmenin altındaki soğuk ellerimi yanaklarıma yerleştirmiştim . Ben öylece dururken abim girmişti mutfağa.

"Napıyon kızım deli deli?"

"Ayy.."

Ellerimi çekmiştim yanaklarımdan hızlıca.

"Niye hazır değil kahvaltı?"

Gözlerimi devirdim sinirle. Günlerdirdir evi ateş hattına çevirmişti. Her şeye bağırıp çağırıyordu . Artık derdi neyse..

"Kalkıp hazırlasaydın abi, hangi birine yetişeyim?"

Bana ters bir bakış atıp dolaptan kahvaltılıkları çıkartmaya başlamıştı.

"Ayrıca ne bu senin hallerin abi? Bağırıp duruyorsun her şeye. Kime sinirliysen ondan çıkart hıncını."

Alaylı bir şekilde gülüp işine devam etmişti.

"Mümkün değil."

Dediğinden bir şey anlamasam da yumurtaları yıkamaya devam ettim. Sonra abimin varlığını hissettim yanımda. Başıma ufak bir öpücük bırakmıştı.

"Özür dilerim haklısın, geç sen içeri ben hallederim bunları."

Ben de yanağını öpüp içeri doğru gitmiştim . Oh! Canıma millet. Civanı düşünmekten hazırlayamıyordum zaten.. bahçeye çıkıp güzel havanın keyfini çıkartmak için masaya kuruldum. Gözüm az ilerdeki samanlığa kayınca yeniden utandım. Annem de aşağıya inince abim elindeki büyük tepsi ile bahçeye çıkmıştı.

"Bize hazırlama oğlum karına kahvaltı hazırla."

Annem hiç sıkılmadan her gün abime evlilik lafı yapıyordu .

"Hazırlarım."

Annem aldığı cevapla heyecanla doğruldu yerinden.

"Ayy evlencen mi yoksa? Doğru söyle var mı biri?"

Abim kenardaki çaydanlığa uzanırken sinirli sinirli konuştu.

"Sabır ya.. eğer bir gün evlenirsem hazırlarım anlamında söyledim. Yok evlenmek falan unut!"

Annem de kırgın kırgın bakıyordu şimdi.

"İyi.. sen iyice yerleş böyle eve. Onun bunun koynunda hayat mı geçer hiç? Zaten kimse istemicek seni damat diye , çapkın bu olmaz bundan kızımıza koca dicekler."

Parmağının ucunu yalayıp masaya sürttü.

"Aha yazıyorum buraya."

Abim de söylenmişti sinirle .

"Sikerim onları."

"Edepsiz.."

Daha sonrasında bir şey konuşmadan kahvaltımızı yapmıştık. Annem yemeğin sonlarına doğru aklına yeni gelmiş gibi baktı bana.

"Bugün ilaçlarımı yazdır annem tamam mı? Bak sonra önüne geçemiyom tansiyonun."

"Tamam tamam. E gideyim o zaman ben sonra çok sıra oluyor."

Yetimden kalkınca abim de niyetlenmişti kalkmaya.

"Ben bırakayım mı seni?"

"Yok yok, yakın zaten yürürüm ben."

Üzerime dışarısı için uygun şeyler giydikten sonra sağlık ocağının yolunu tutmuştum. Bu vesileyle hemşire hanımı da bir görmüş olurduk, fena mı?