stay alive ⸸ markhyuck

final ve diğer zırvalıklar

-five years later-

Kumsalda bir çift oturuyor.

Evet sadece bir çift. Yılın bu zamanı adaya kimseler gelmez, onlar istisna.

Dalgalar kıyıya vurup geri çekiliyor sertçe. Görseniz okyanus sinirli sanarsınız. Fırtına da geliyor zaten.

Ama sinir değil bu. Okyanus coşkulu. Gelen fırtınadaki yağmur damlaları konfeti gibi yağacak.

Hep güneşli günler, mutlu günler olacak diye bir şey yok. Sahilde oturan çift, bu mutlu fırtınalı bir günün en mutlu parçası.

Bugün mutlu bir gün. Donghyuck büyüdüğü cehenneme dönüp çocukluğuyla barıştı ve orayı cennete çevirdi.

Donghyuck, korkunç yıllar geçirdi. 

Ama yanınızda size her daim dayanak olan biri varsa, bazı acılar daha kolay geçer. Minhyung da her daim Donghyuck'un yanında olmuştu.

Onu aldığı her terapi randevusuna götürmüştü. Kabus gördüğünde uyanıp sımsıkı sarılmış ve sakinleştirmişti. Hayatının kalanını gerçekten de ona adamıştı. Jeno'ya söylediği gibi.

Ve nihayet beş yıl sonra, Donghyuck doğup büyüdüğü bu yere geri dönebilmişti. Babasının hayaleti peşinde değildi. 

Beraber geçirdikleri onca yaz, kış ve her bir bahar sevgilerini daha da güçlendirmişti. Donghyuck mezun olmuş ve hep hayal ettiği gibi kendine bir hayat kurmuştu, iki kişilik bir hayat. İyileşmişti, yüksek bir ses duyduğunda ağlamayı bırakmıştı mesela. 

Bomboş sahilde böyle yan yana oturmak, ikisi için de büyük bir ödüldü. Çünkü alev alev yanan bir aşk yerine yıllanmış bir sevginin her anı ödül gibi gelir, bazı zamanlar hak ettiğinizi düşünmeseniz bile.

-söylemeye dilim varmıyor ama son, şimdilik-

Hayat karşımıza kötü şeyler çıkarır, çok kötü şeyler. Ama kötü olmak sorun değildir, kötü hissetmek, iyi olmamak sorun değildir. Yardım almak da sorun değildir.

Bazen kendi dertlerimizle kimseyi sıkmak istemeyiz, bazen kimse bizi dinlemiyor gibi gelir, bazen dinleseler de anlamıyorlar diye düşünmekten alamayız kendimizi, bazı zamanlar öylesine değersiz hissederiz  ki "belki de hak ediyorum bunları" deriz, bazen fazla ağır gelir her şey "bunu hak etmiyorum ama başıma geliyor, yaşamak anlamsız" diye düşünmek kaçınılmaz olur. 

Düşünceler kafamızda dolar. Küçük büyük fark etmez, kötü şeyler kötü hisleri getirir. Bunlar gibi, daha sayamadığım milyonlarca his ve düşünceyle boğuşuruz.

Biliyorum çünkü hepimiz gibi ben de bunları yaşadım. Bazen hisler bizi zehirler. Yapacak pek fazla şey kalmamış gibi gelir.

Ama yardım almak hiçbir zaman sorun değildir. Hiçbir şeyle tek başınıza baş etmek zorunda değilsiniz. 

Ben bazı şeyleri atlatmak için terapiye gitmiştim. Gitmeden önce sorunlarımı en yakın arkadaşım dediğim kişiye bile anlatmazdım, evet kimseyi sıkmak istemediğimden... Ama çok ciddiyim, bana anlatırsanız sıkılmam. Sizi dinleyip elimden geleni yaparım, anlatmak istemeyip öylesine konuşmak isterseniz kafanızı dağıtmak için uğraşırım.

Bu yazdıklarım bomboş geliyor olabilir, belki de okumuyorsunuz bilmiyorum. Ama son defa bölüm sonu yazısı yazıyorum ve bomboş bir şey olsun istemedim. Yanınızda birisi olduğunu bilin istedim. Sizi henüz tanımasam da yanınızda olduğumu bilin istedim.

Pek de ahım şahım bi ruh halinde değilim, bunları yazmadan birkaç dakika önce sigaram kırıldığı için sinirliyim de zaten (gereksiz bir bilgi yazmıycam dedikten bi dk sonra yazdığım şey)

Demek istediğim, stayaliveDonghyuck'un hikayesinin, benim için en başından beri bir iyileşme hikayesi olduğuydu. Bomboş bölümler atmış, saçmalamış olabilirim ama esasında sadece kendim gibi kötü şeyler yaşamış ve buna rağmen hayata tutunan ve mutlu olmaya çalışan birini yazmaya çalıştım.

Bir sürü okurun benden istediği gibi mutlu bir son, ucu açık gibi görünebilir ama ben onları hep mutlu hayal ediyorum bundan sonrasında.

Donghyuck yardım aldı. Evet bizim yanımızda mütiş daddy mark gibi biri olmayacak (kanayan yaram, bu marka aşığım) ama yardım alabilirsiniz.

Donghyuck'a yalancı falan da diyebilirsiniz, doğrudur yalancı biraz... ama o benim için, benim hayatımın en içinden biri ve ben mutlu hissetmek için hep kendime yalanlar söyleyen biriyim. donghyuck'un yalanlarının gerçek mutluluğuna dönüşmesi gibi, biz de kendi mutluluğumuzu bulabiliriz umarım.

bazen çok boş gelse de yazdıklarım, bu benim tamamladığım ilk ficim. pek iyi değil biliyorum ama ben de pek iyi değilim zaten.

Buraya kadar okuyan kimse kalmadı galiba krgrgkjhgtıutek ama gerçekten çok teşekkür ederim

bu fice yaptığınız güzel yorumlar bana o kadar iyi geldi ki. çoğu zaman reddetsem de, ben de güzel şeyler duymak istiyorum aslında... 

şu an ağlamam peki rueıefstgtfs birazcık akşamdan kalmayım ve uyumadım hiç, sabah da 5.50 bu arada yuh

sadece gerçekten çok teşekkür  ederim. azıcık da olsa sevdiyseniz, güldüyseniz ya da etkilendiyseniz bunu duymak beni çok mutlu eder. bir şeyler başarmış gibi hissetmek iyi geliyor işte. çoğu zaman büyük bir karmaşadan ibaretim çünkü

umarım ben de bir gün, donghyuck gibi iyileşirim, çocukluğumla barışırım ve onun da yaralarını sararım. umarım ben de bir gün, büyük bir karmaşadan daha fazlası olduğumu, aslında değerli olduğumu iliklerime kadar hissederim.

ve umarım siz de, umarım bir gün baştan aşağı sadece mutluluk hissedip hayatınıza öyle devam edersiniz. umarım hepimiz iyileşiriz.

her zaman burada olduğumu lütfen unutmayın, bu yazdıklarım boş laflar gibi gelmesin. 

şimdi ben bu bölümü yükleyip sahilde ağlamaya gideceğim <3 siz de  okuduktan sonra bana kitabımı sevdiniz mi ufak bi yorum atarsanız çok tatlı olur

dilenci değilim ekfnortıojıo sadece fikirleriniz cidden önemli benim için

kitabı "tamamlandı" olarak işaretlemek cidden zor olacak, bu kitabı yazdığım süre boyunca cidden çok şey değişti boş hayatımda ve geçmiş bölümlere bakınca yaşadıklarımı çok net görüyorum her satırda. mental breakdownlarım yüzünden arada bir karakterlere işkence etmem çok özel... kegrıoıgelmegoıgt4

sizi seviyorum, sevgimi bol bol dağıtmaya çalışıyorum çünkü paylaştıkça dallanıp budaklanıyor, güzel çiçekler veriyor. sizi sevdiğimi ve yanınızda olduğumu hatırlayın, daha tanışmamış olsak da.

size son kez Day6 - I Need Somebody şarkısını hediye ediyorum. ihtiyacınız olduğunda burda olduğumu bilerek dinleyin.

-tüm güzel dileklerim ve sevgilerimle, nur