Like Strangers Do

Chapter 37

Inabot kami ng hatinggabi sa pag uusap ni Fabian. Marami kaming nalabas na saloobin mula sa isa't isa. My heart feels more light than before. Baka siguro dahil nalabas ko lahat ng sakit na nararamdaman ko, simula sa papa ko hanggang sa anak namin.

Napatingin ako sa tabi ko nang makita ko si Meliza na tulog pa din habang yakap ang isang unan. Napangiti ako at hinalikan ang noo nito bago tumayo at dumiretso sa banyo para mag hilamos.

Bumaba ako at nakita ko si Fabian at si mama na nagluluto sa kusina. Lumapit ako sa pwesto nila at kumuha ng tasa sa cupboard. Nabaling ang tingin nila saakin. I smiled at mama and my eyes fell to Fabian.

"Morning! " he greeted. My heart pounded because rod his voice. I slightly smile, "Morning. " sagot ko. Nakita ko ang mapanuksong tingin ni mama saamin. Tumalikod ako mula sakanila at nag timpla ng kape. Matapos nilang mag luto ay nakita ko si Fabian na buhat si Meliza. Kinukusot pa ni Meliza ang mata nito at magulo pa ang buhok. Nilapag ito ni Fabian sa upuan at inayos ang buhok nito.

He gently fixed Meliza's hair. I smiled because of that. Nag simula kaming kumain ng almusal. Nang dumating ang tanghali ay naisipan naming mamalengke, kasama ko sina Meliza at Fabian. Inosente silang nakasunod sa likor ko habang mag kahawak kamay.

"Fabian!  Hindi ka pa pala nakakauwi sa Manila? " napahinto kami nang salubungin kami ni Cindy at ang mga kaibigan nito. Ngiting-ngiti ito kay Fabian.

"Iimbitahin sana kita sa birthday ng friend ko. May inuman ulit. Sama ka,huh!" napatingin ako kung sino sa kaibigan nito ang sinasabi nitong may birthday.

Paladesisyon din itong si Cindy. Ngumiti lang si Fabian bago hawakan ang kamay ko at lumabas na kami ng palangke. Habang nakasakay ng tricycle ay nasa tabi ko si Meliza habang nasa likod naman ng driver si Fabian. Nang makarating kami sa tapat ng bahay namin  ay agad kong hinawakan ang kamay ni Meliza at pumasok sa loob  ng bahay.

Ramdam ko ang pag sunod saamin ni Fabian papasok. Dumiretso ako sa kusina para mag luto na. Iniwan ko si Meliza na nanonood ng TV.

I felt a arms wrapped around my waist. I felt him brushed the tip of his nose on my cheeks. I move away and start slicing the ingredients I need. I heard him chuckled.

"Are you mad? " he huskily asked while gripping my waist. I shakes my head while doing my thing. I heard him groaned.

"I'm sorry,!" he whispered.

"Bakit ka nag s-sorry? " I asked him.

"I know you're mad. I'm sorry, baby " he said.

"Hindi ako galit,Fabian. Doon ka na. Samahan mo na si Meliza manood." I insisted. Pinaharap ako nito sakanya. He pulled me closer to his chest and look at me intently.

"Hindi naman ako pupunta sa birthday ng friend ni Cindy kaya wag ka na mag selos. I'd rather stay here with you and Meliza. " he whispered. My heart melt because of what he said. He leaned forward to kiss me when  we heard Meliza's squeaked.

Tumakbo ito palapit saakin at niyakap ang bewang ko. Yumuko ako at binuhat ito. Nakanguso ito habang nakatingin ng mariin kay Fabian. I giggled.

Hinalikan ko ang gilid ng ulo nito. Malapit na din pala ang birthday ni Meliza, isang buwan nalang ay limang taon na ito. Ngumiti ako dahil halos saakin na lumaki si Meliza. Hanggang ngayon ay wala pa din kaming balita kay Meliz na syang totoong ina ni Meliza.

Nang dumating ang hapon ay tulog pa din si Meliza sa kwarto para sa siyesta nito. Umupo ako sa rattan chair sa balcony ng bahay namin. Umihip ang preskong hangin ng probinsya. Napaangat ako ng tingin nang iabot saakin ni Fabian ang tasa ng kape na agad ko namang tinaggap. Siniksik nito ang sarili sa maliit na rattan chair na inuupuan ko ngayon.