Altı yıl.
Belki daha fazla, belki daha az.
Altı yılın içinde hepi topu sadece bir gün görebilmişti, aşık olduğu adamı.
Evlatlarının yanında olamadan, biri beş, biri üç yaşında iki tane çocuğu olmuştu. Şuan kendisi 24, Sasuke 25 yaşındaydı. 24 yaşında olmasına rağmen, 54 yaşındaki bir adam gibi hissediyordu.
Bu altı yılda yüzlerce, hatta belki binlerce kez tanıdığı insanların ölümüne, sakat kalmasına, acı çekmesine, ölmek için yalvarmasına şahit olmuştu. Yüzlerce kez bıçaklanmış, kurşunlanmış, fırlayan parçalar ile yaralanmıştı. Hiç biri onun canını, çocuklarının hayatından çaldığı yıllar kadar yakmamıştı.
Şimdi hepsini telafi etmeye çalışıyordu. İngiltere'de, Sasuke'nin evinin önündeydi. Burada eşi ve çocukları yaşıyor olmasına rağmen bu aileye kendini katma hakkını kendinde bulmuyordu. İsteyerek onlardan uzak kalmamıştı, ama savaş onu öyle değiştirmişti ki her şeyin kendi suçu olduğunu düşünüyordu.
O son savaş... Naruto en güvendiği insanlardan biri olan Sai tarafından kandırılmıştı. Sai'nin öncülük ettiği bir çakralı grubu Naruto'ya bir gece yarısı saldırmıştı ve daha o günün yaralarını iyileştiremeyen Naruto'yu gafil avlamışlardı. Hepsi baskın alfaydı, ama karşılarındaki kişi Uzumaki Naruto'ydu.
Çakra ipleri ile uyuduğu yatağa bağlanmıştı. Kurama'nın reflekslerinden bile hızlılardı, çünkü hadi ama, hepsi Naruto'nun en iyi askerleriydi.
Naruto'nun işareti olarak belirlenen sol gözde bulunan yara izi hepsinde vardı. Ve bunun intikamını istiyorlardı. Bu yüzden Naruto'nun sol gözünü oymuşlardı. Tabi, Naruto hızla çakra iplerinden kurtulmuş ve dövüşe başlamıştı. Zaten artık tek gözü kalan Naruto'nun savunma ve saldırı gücü oldukça düşmüştü. Bu yüzden, sol kolu gelen bir ateş saldırısı ile yanmıştı.
Ondan sonrasını hatırlamıyordu. Kurama kontrolü ele almıştı. Kendine geldiğinde hepsi tanınmayacak halde kafaları ezilmiş ve öldürülmüş bir şekilde yerde yatıyordu. Sai'nin hangisi olduğunu bile anlayamamıştı. Ardından da kolunun, gözünün ve diğer yerlerinin acısı ile bayılmıştı.
Elbette, onu ölüm döşeğinden kurtaran Sakura olmuştu. Naruto tedavisinden de bir şey hatırlamıyordu. Tek hatırladığı bir ara ayıldığıydı. Zaman kavramı çoktan yok olduğu için zamanı tabiki de bilmiyordu.
"Sakura... Diye fısıldamıştı, aldığı nefes ciğerlerine batarken, ve sol gözü ile sol kolundaki hissizliği hissederken. "Ben bu savaşta öldüm. Ben artık..." Bir kaç saniye bekleyerek düşünmüştü. "Uchimaki Boruto'yum. Uzumaki Naruto şehit oldu." Acı ile inlediğinde, Sakura sadece ağlayarak gülümsedi ve onu tekrar uyutacak bir iğne yaptı.
Tekrar uyandığında sol kolu yoktu. Gözünün yerine yeni bir göz takmamışlardı çünkü takılacak bir göz seçeneği yoktu. Yine de minik ama detaylı bir ameliyatla yıllar sonra bile Naruto'ya bir göz nakil edilebilirdi. Tıbbi jutsu gerçekten de gelişmişti.
Hemen İngiltere'ye gitmek istese bile imkansızdı. Ayağa kalkamıyordu bile. Bir hafta zoraki bir dinlenme sürecine alınmıştı. Bu sürede olanları öğrenmişti. Saldırı olduğu gün ölmüştü. Aradan bir hafta geçmişti ve Harry'nin önderliğinde savaş devam ediyordu. Barış görüşmeleri yapılması isteniyordu ve Harry savaşı sonlandıracaktı. Yine de tüm dünya Naruto'nun yasını hala tutuyordu.
Tsunade ona Senju çakrası ve hücreleri ile bir kol yapmayı teklif etmişti ama bunun için en az iki hafta daha Fransa'da kalması gerekiyordu ve bunu kesinlikle reddetmişti. Bu yüzden kol işi şimdilik ertelenmişti.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
The First Uchimaki / NaruSasu-Harco
Fanfiction(OmegaVerse!)+(Smut!)+(NaruSasu!)+(Harco!)+(Mpreg!)+(AlfaNaruto!)+(OmegaSasuke!)+(AlfaHarry!)+(OmegaDraco!)+(Alfaİzumi!)+(OmegaShisui!)+(AlfaSakura!)+(OmegaHinata!) Tamamlandı" -ChakraVerse Serisi 2. Kitap- Beklenmeyen bir kötü, bozulacak ilişkiler...
