ဂျွန့်ဘက်မှ စကားစသည်။
"မိုက်ရူးရဲ မဆန်ဖို့ ကိုယ်မမှာခဲ့ဘူးလား ထယ်ယောင်း၊ ဟိုးအဝေးကြီးကနေ ဒီအထိလာခဲ့တာ လမ်းခရီးမှာရော ဘယ်လောက် အန္တရယ်များလိုက်မလဲ"
"..."
"ဒါ ဘယ်လို ရူးသွပ်မှုမျိုးလဲ ...."
"အချစ်ပါ"
ဂျွန်နှင့် ထယ်ယောင်း မတ်တပ်ရပ်လျက် မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြစ်သွားချေပြီ။ ထယ်ယောင်းတစ်ယောက် ဂျွန့်ကိုကြည့်ရင်း မျက်ရည်များ တလဲ့လဲ့လည်လာ၏။
ကိုယ် တစ်ခဏမျှ ဆွံ့အသွားခဲ့ရသည်။
ထယ်ယောင်း၏ ရိုးရှင်းသော အဖြေတစ်ခွန်း။
ထိမိသည်။ ပြည့်စုံသည်။ တိုတောင်းသော ထိုစကားလုံးများတွင် အဓိပ္ပါယ် အပြည့်အဝပါသွားလေပြီ။ ဘာမျှ ထပ်၍ပြောရန်မလိုတော့။
သို့သော် အနားရောက်လာသော ထယ်ယောင်း၏
ပခုံးထက် ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း ကရုဏာဒေါသဖြင့် ထပ်ပြောမိသည်။
"နှလုံးသားက အချစ်တစ်ခုအတွက်နဲ့ ဒီအထိပေါ့ ဟုတ်လား ထယ်ယောင်း!"
ထယ်ယောင်းက မျက်ရည်များကျရင်း
"အချစ်ဆိုတာ နှလုံးသားတစ်စုံတည်းကနေ
ပေါက်ဖွားလာတဲ့အရာမဟုတ်ဘူး၊
လူနှစ်ယောက်ရဲ့နှလုံးသားတွေ ဖွဲ့နှောင်လိုက်မှ
ပုံဖော်နိုင်တဲ့ ထပ်တူကျခြင်းတစ်မျိုးပဲ ... ဂျွန်ရဲ့"
တုန်ရီလှိုက်မောနေသော ထယ်ယောင်း၏ စကားများ။
ဘေးပတ်လည်တွင် လိပ်ပြာလေးများ တလူလူပျံဝဲနေသလို၊ ငြိမ့်ငြောင်းသည့် တေးသွားများ လွင့်လာသလို နူးညံ့သော ခံစားမှုနှင့် ကြည်နူးစိတ်များ ဆွတ်ပျံ့သွားပေသည်။ တကယ်ပင် ဂျွန့်ရင်ထဲ အသည်းထဲတွင် စိမ့်ခနဲ အေးမြသွားရပါသည်။
ဂျွန်သည် ထယ်ယောင်းကို ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲယူရင်း ဖက်ထားလိုက်၏။ ထို့အပြင် နဖူးပေါ်ဝဲကျနေသော
ဆံစများအား တယုတယသပ်တင်ပေးကာ
နဖူးပြင်နုနုထက် အနမ်းပေး၍ ကြင်နာမိလေသည်။
"ကိုယ်နဲ့ပတ်သက်လို့ ကြုံလာမယ့်ပြဿနာတွေကို"
"လက်ခံတယ်"
YOU ARE READING
Emerald Green
Fanfictionခင်ဗျားကသာ ကျွန်တော့်ရဲ့ ကံတရားဖြစ်ပြီး လောကကြီးကို ကျောခိုင်းလို့ရယ် အရာအားလုံးကို စွန့်ပစ်ခဲ့ပါတယ်...
