Parang Kailan Lang

PKL: Dalawampu't Pito

----x

Napahawak si Daisy sa tiyan niyang namimilipit sa sakit. Tila pa pinagbuhol-buhol ang mga intestines niya roon. Sanay na siyang inaatake ng ganito ngunit hindi pa rin niya iyon nato-tolerate sa huli. Nanghihinang naglakad siya sa banyo, hawak-hawak ang sikmura niya. May kung anong itinulak ang tiyan niya pataas sa lalamunan niya at doon sa tiles ng banyo niya isinuka ang lahat ng kinain niya sa araw na iyon. Nangangasim ang bibig niya at kahit na halos wala nang maisuka ang kanyang tiyan ay tila may gusto pa itong ilabas.

Naisuntok niya ang kanyang kamao sa pinto ng banyo. There's tears in her eyes about to fall but she breathe in, trying to collect her wits. She suffered from eating disorders ever since her mental illness came in years ago. Lalo na kapag masyado siyang stress.

Ilang minuto siyang nanatili roon at nilinis ang kalat niya ay bumalik siya sa kuwarto niya kung saan napapaligiran ng sticky notes ang pader. She was studying for the upcoming LET. Wala siyang in-entertain ng mga tao, apart from her parents. She chose to be that isolated to concentrate. Nanlalatang ibinagsak niya ang sarili niya sa kama.

Huminga siya nang malalim at inisip kung malalagpasan ba niya ang pagsubok na ito. Dealing with her problems in her body while studying for the license exam. She's been juggling ever since. Taking classes, studying lessons, dealing with everyday mundane activities and at the same time, have her share of absences in school and rest days for her health.

She thought that she's too weak but Calvin said that she's been brave for too long. For keeping it so long that they cried in front of each other because he was too, suffering too in some aspects. It's okay to back down, to take a breather. It doesn't mean, she's surrendering but just recuperating from the hurts. Napapagod rin ang mga taong ipakitang matapang at matatag sila sa harap ng iba. Hindi sa lahat ng pagkakataon ay nakokontrol ng tao ang sitwasyon at dahil nga doon, naghahanap ang mga itong may maisisi.

It's not entirely her fault why she earned this kind of sickness. Napahawak siya sa ulo niya kung saan may namuong peklat doon mula nang maaksidente siya sa harap ng flagpole noong elementary siya. A security guard carried him while her school uniform was blotched in blood. The last thing her eyes witnessed was her mother panicking and crying.

* * *

"Maraming dugo ang nawala sa 'kin. Hindi ko nga maalala kung gaano iyon kasakit. Parang namanhid na ako ng mga oras na 'yon. The stitches, sobrang sakit at sigaw lang ako ng sigaw sa loob ng hospital. Naliligo sa sariling dugo. Nadamay lang naman ako ng mga batang naglalaro doon at nahagip lang ako. Sa palagay ko, doon nagsimula kung bakit bigla akong naging secluded. Tahimik sa isang tabi. Ang ipinapakita ko sa school, 'yon ang tunay na ako noong hindi pa nangyari ang aksidente kaya hindi ako gaanong nahirapan sa image ko sa school," she told Berry while they were sitting on a wooden chair, in front of a basketball court. Katatapos lang nilang kumain sa isang karidenderya, malayo sa kaguluhan sa bahay na nangyari kanina.

Berry was speechless. Naitikom lalo nito ang mga labi nito at napakunot-noo, tila may iniisip. "Anong grade ka na nang mangyari iyon?"

"Grade five."

"Wala na ako doon."

"Ha? Alin?" Berry held her hand and squeezed it. Malungkot itong ngumiti.

"I spent my four years in elementary in your school. School ninyo ni Lirio. Lumipat ako ng school nang mag grade five ako. Kung nag-aaral ako doon, malalaman kong may naaksidenteng kagaya kong pupil doon." Umawang ang mga mata niya sa narinig. Schoolmates din sila sa elementary? Tumango ito bilang kompirma. "But with different surname. It's a long story. I'm sorry, I know it's hard for you to deal with the trauma."