Marguax Santiago
Graduation Day. (A/N: Nakakaintindi yung mga estudyante ng tagalog ah? Kaloka, magenglish. Hahaha.)
"Let's call on, Ms. Santiago as our Sumacumlaude." Nagpalakpakan na yung mga tao, nung tinawag na ako. Kailangan kong magspeech.
"To all the teachers, non teaching personnels, parents and students, goodevening. But I will take this short. Sabi nila highschool daw ang pinakamasayang taon ng pag aaral natin. Pero sakin, hindi eh. Nung highschool ako wala lang akong paki sa mga taong nasa paligid ko. Kasi para sakin, basta nag aaral ka okay na yun. Basta makapagtapos masaya na. Kaya buti nalang may college no? Nagkaroon ako ng second chance.." Napatawa ako ng mahina, pero iyakan ako diba? Tumatawa ako ngayon kahit umiiyak.
"..Nabigyan ako ng pagkakataon na makilala siya; Hi Von Tolentino..." Natawa ulit ako kahit yung mga estudyante inaasar na kami. "..And hindi ko din makikilala ang mga kaibigan ko. Well, kailangan nga lang namin maghiwahiwalay. Perp hindi din ako nagsisisi. Marami nadin akong naging kaibigan dito. And yeah, love you all guys. Syempre magthank you din tayo sa parents natin na walang sawang sumuporta satin. Pati sa mga teacher. Ma'am, Sir. Thank you po, thank you very much. Hm, finally. Finally guys! Graduate na tayo! Congratulations!"
Nerd lang ako dati. Ni hindi lalabas ng bahay. Hindi ko nga rin naranasan na makipaglaro sa mga bata sa labas nung kabataan ko. Hindi nakapaglaro ng piko, tagutaguan, langit lupa. Pano ba naman, 8 years old palang ako ang kaharap ko na agad libro. Basa dito basa doon.
Ganun din yung nangyari nung naghighschool ako, walang kumakausap sakin saka ang creepy ko daw. Lagi daw kasi ako mag isa. Eh, panong hindi mag iisa eh wala namang gustong lumapit sakin. Ganun lang ako ng four years. Papasok sa school, mag aaral, uuwi, kakain, matutulog. Wala man lang hang out kasama ang barkada o wala man lang na 'punta tayong mcdo after class' pero siguro nga second chance na yung college. Kasi dun ko naranasan lahat ng hindi ko maranasan noon. Kumain kasama classmates, mag out of town para sa requirments sa school. May makaaway. At syempre may maging kaibigan. Nung first day ng school nga dati may lumapit sakin nakipagkaibigan, tapos hindi ko alam kung anong gagawin. Sasabihin ko din ba pangalan ko?
Makikipagshakehands pa ako? Hindi ko alam. Nagstart sa kanya yung pakikipag kaibigan ko tapos dumami ng dumami. Hanggang sa may grupo na yung school namin. Syempre, andun na si Von. Siya rin yung una kong naging kaibigan.Ewan, pero ano nga ba talaga ang love. Maraming meaning, maraming explanation. Pero sa journey na nadaanan ko? Mapapatunay ko na Love isn't just a word. Sobrang lawak niya. Andun na yung masasaktan ka, magiging masaya ka. Mababaliw. Iiyak ng sobra. Pero sa huli, magiging masaya ka parin kahit anong kinahinatnan.
