«យេៗ បានទៅផ្ទះហើយ!!» នាងតូចងើបឈរលោតចុះឡើងពេញលើពូកយ៉ាងសប្បាយចិត្ត ខុសពីម្តាយដែលប្រឹងបិទបាំងអារម្មណ៍ក្រៀមក្រំចំពោះមុខកូនស្រី។
«តោះ កូនស្រី!» នាងកាន់ដៃក្មេងតូចចុះទៅខាងក្រោមបម្រុងចាកចេញពីផ្ទះនេះតែអ្នកយាមបែរជាមិនឲ្យនាងចាកចេញទៅវិញ។
«ឆាប់បើកទ្វារ! ខ្ញុំត្រូវការចេញពីទីនេះ!!!»
«មិនបានទេ អ្នកនាង! បើគ្មានបញ្ជាពីចៅហ្វាយខ្ញុំមិនអាចឲ្យអ្នកនាងទៅបានឡើយ»
«គេអនុញ្ញាតហើយ! ឆាប់បើកទ្វារទៅ»
«តែខ្ញុំមិនទាន់បានលឺចៅហ្វាយអនុញ្ញាតនៅឡើយទេ»
«គេប្រាប់ខ្ញុំ!»
«ខ្ញុំមិនអាចជឿសម្តីរបស់អ្នកនាងនោះទេ អញ្ជើញអ្នកនាងត្រលប់ទៅសម្រាកក្នុងបន្ទប់សិនចុះ»
ស្រីស្រស់ ខ្ជិលតវ៉ាច្រើនក៏ឡើងទៅខាងលើវិញដោយទុកកូនស្រីឲ្យនៅជាមួយ អារីន ហើយនាងក៏បើកទ្វារបន្ទប់របស់ ហាន់សេ និយាយគ្នាឲ្យដឹងសខ្មៅម្តង។
«ឆាប់ប្រាប់អ្នកយាមឲ្យបើកទ្វារឲ្យខ្ញុំភ្លាម!!» ពេលចូលដល់ខាងក្នុងនាងក៏ត្រូវជ្រួញចិញ្ចើម ព្រោះមុននេះគេនៅជាមួយស្រីម្នាក់តែពេលនេះ ឃើញតែគេម្នាក់ឯងអង្គុយចំហៀងគ្រែទាំងសភាពងងឹតស្លុប។ នាងលូកដៃបម្រុងនឹងបើកភ្លើងតែសម្លេងគ្រលរនិយាយជ្រែកកាត់មុន។
«កុំបើក...»
«ខ្ញុំមិនចង់ខាតពេលទៀតទេ ឆាប់ខលប្រាប់អ្នកយាមភ្លាម!!»
«កុំទៅបានទេ?»
«លោកនិយាយស្អី?» ដោយសារតែសម្លេងគេក្ងួរៗ ទើបនាងស្តាប់មិនបាន ក៏សួរបញ្ជាក់ម្តងទៀត។
«ស..សុំទោស»
«ខ្ញុំមិនខ្វល់ថាលោកនិយាយស្អីទេ សំខាន់ខ្ញុំត្រូវការចេញពីទីនេះ!!!» ព្រោះតែស្តាប់សម្តីគេមិនបានធ្វើឲ្យនាងត្រូវស្រែកខ្លាំងតបទៅវិញ នាងមិនចង់ហូរទឹកភ្នែកចំពោះមុខគេទេ នាងព្យាយាមឃាត់ខ្លួនឯងយ៉ាងអស់ពីសមត្ថភាព ព្រោះមិនចង់ឲ្យចិត្តវិលវល់ជាងនេះ។
(បើកទ្វារឲ្យនាងទៅ!) ដៃធំចាប់កាន់ទូរស័ព្ទខលទៅកូនចៅនៅខាងក្រោមហើយចេញបញ្ជាទាំងសម្លេងខ្សាវៗ
YOU ARE READING
ខ្នោះស្នេហ៍ចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍
Romanceព្រោះតែស្ថានភាពក្រុមហ៊ុនជួបវិបត្តិហិរញ្ញវត្ថុធ្ងន់ធ្ងរ ទើបជម្រុញឲ្យអ្នកទាំងពីរត្រូវរៀបការ នឹងរួមរស់ជាមួយគ្នាក្នុងដំបូលផ្ទះតែមួយ។ ហាន់សេ & យូអា
