Unicode
" အန်တီမြောင်အွန်း ကျွန်တော်ပြန်တော့မယ်..."
" Yoongi လာကြိုပြီလား Hoseok လေး.."
" ပွဲစားဦးလေးတို့အိမ်မှာ ဒေါ်လေးမင်နဲ့အတူဆုံပြီး
ပြန်မှာခင်ဗျ..."
" သူတို့သားအမိလဲ သားကိုခင်ရှာတယ်... သားဒုက္ခ
ရောက်အောင်လုပ်မှာ မဟုတ်ဘူး... အန်တီ ကတော့
အရင် နေရာလေးပိုရစေချင်တယ်... နီးတော့ အမြဲ
တွေ့လို့ရတယ်..."
" ကံပါပဲ အန်တီမြောင်အွန်းရယ်... သူတို့က အမွေခွဲ
ဖို့ကြုံ ကိုယ်ကလဲ အဲဒီကနေ အခြားရွှေ့ချင်... "
" အဆင်ပြေသွားမှာပါကွယ်... ဒါနဲ့ အစားအသောက်
ရော စားနိုင်ရဲ့လား... ပျို့တာအန်တာရောဖြစ်လား..."
Hoseok ခေါင်းခါပြလိုက်သည်။ တကယ်တော့ ပျို့ချင်အန်ချင်ဖြစ်တာ တစ်ပတ်လောက်ရှိနေပြီ... ဆိုင်မှာကူမလုပ်ခိုင်းမှာစိုးလို့သူမပြောရက်..။
" ဂရုစိုက်သွား Hoseok လေး..."
အန်တီမြောင်အွန်းကို နှုတ်ဆက်ပြီး သူထွက်ခဲ့လိုက်သည်။ ပွဲစားဦးလေးတို့ လမ်းထိပ်ရောက်တော့ ထွက်လာတဲ့ Yoongi Hyung နဲ့ဆုံသည်။
" ဒေါ်လေးမင်ရော Hyung..."
" ပွဲစားကတော် နဲ့ အိမ်သွားကြည့်နေတယ်...
အဆင်ပြေရင် သန့်ရှင်းရေးလုပ်ခဲ့မယ်တဲ့... "
" ဟာ လူကြီးနှစ်ယောက်တည်း ... သွားကူရအောင်.."
" ပွဲစားကတော်ရဲ့ သမီးတွေ ပါတယ်... ဘာလဲ နှာဘူး
သွားထမလို့လား..."
" Yoongi Hyung..."
Hoseok အော်လိုက်မှ Yoongi Hyung က သတိရသွားသည်။
" အာ... Sorry...
လာ ပါကွာ...ငါတို့ အိမ်ပြန်ပြီး ပစ္စည်းတွေ
နိုင်သလောက် သိမ်းထားရအောင်... ပြီး ညနေစာ
ချက်နှင့်မယ်လေ..."
သူ့အမှားသူသိသွားတော့လဲ တောင်းတောင်းပန်ပန်နဲ့
ကလေးလိုချွဲနေပြန်ရော။ subway station ဘက်
ခပ်မှန်မှန်လျှောက်ရင်း ဟိုမေးဒီမေး..။ အချေ ကိုယ်တော် ဆေးစားမှားနေသလား..။
" Lee Yikyung Hyung တစ်ယောက်ပျောက်
လိုက်တာ... ဖုန်းရောဆက်ရဲ့လား..."
