Düş Güzeli

~32~

Yusuf ve Hayal elinde tatlıyla gelirken hemen alıp yemeye başlamıştım. Onlar da benimle otururken neredeyse nefes almadan yiyecektim. "Neler oluyor?" "Mehmet abimiz iyi. Barış ona bakıyor. Cemal'i de sanırım kliniğe alacaklar. Annesini itip bizi tehdit ettiği için..." "Ne diyorsun?" Yusuf yanıma oturunca ona bakıp gülümsedim. "Parfümünü değiştirmişsin Yusuf, yakışmış ama." Barış yanımıza gelince dudaklarımı büzüp ona baktım. Sen bizi yedirir misin babası?" "Bir saniye meleğ..." Gözlerim dolarken gelip elimdeki tatlıyı aldığında gülümsedim ve onun ellerinden yemeye başladım.

"Cemal'den kurtulduk sayılır... Nisa parmağımı ısırma!" Barış'a bakarken derin bir nefes aldım ve gülümsedim. "Ama çok tatlı. Biz seni özledik. Bir oda var mıdır?" "Nisa. Uslu dur. Lütfen." "Peki babacık. Biz usluyuz." Barış'ın elini tutup parmaklarını öpmeye başladım. "Bakmayın böyle olduğuma içim yanıyor aslında. Kardeşim annemi öldürmüş. Bu... Bu nasıl ağır bir cümle bilemezsiniz. Nisa gerçekten kızmak üzereyim!" Barış'a bakıp sıkıntıyla bir nefes verdim ve parmaklarını özgür bıraktım. "Özledik seni. Lütfen gel..." Barış bana bakarken bakışlarımı kaçırdım.

"Çok yoruldum artık ben. Çok..." Barış ağlarken gergince ona baktım ve sımsıkı sarıldım ona. "Seni çok seviyorum. Lütfen mutlu ol. Biliyorum çok şey oldu ama mutlu ol babası. Bu minik canavarla tek başıma başa çıkamıyorum. Bir de seni hissetmek istiyor. Ona yakın ol. Neredeyse seni yutmamı istiyor." Barış bana sığınırken başını yavaşça karnıma getirince huzurla gülümsedim. Hayal beni izlerken ben de kocaman gülümsedim. "Bu bebek size nasıl gelecek bilmiyorum ama beni ürküttüğü kesin." Hayal'e bakarken elini tutup karnıma getirdiğimde gülümsemişti.

"Annem bak Hayal Abla korkmuş bizden." Sakinleşmişti. Babasını hissettiği andan itibaren çok sakindi. Barış uzaklaşacak olduğunda ise dayanamayıp yeniden başını karnıma yakın bir yere koymuştu. "Sen bugün anne babayı mı korudun acaba miniğim?" "Barış bebeğimiz seni seviyor. Onunla hep ilgilen. Hep uslu dursun." "Sen babayı seviyor musun? Ama melek gibi ol. Anneyi üzme. Anne üzülürse ben de üzülürüm. Nisa'm mutlu olsun değil mi miniğim?" "Şey... Seni öpebilir miyim?" Barış beni onaylarken dudağına minik bir öpücük kondurdum ve gülümsedim.

Bebek Barış'ın ve Hayal'in yüzünü güldürmüştü. Tuhaftı ama onu hissedip hâlâ asık suratlı olabilen, hâlâ üzülebilen, hâlâ kızgın kalabilen yoktu. Yusuf'a bakıp elini karnıma getirdiğimde o da gülümseyince bundan emin oldum. "Baya şeker bir şey bu. Bir an önce aramıza gelse de rahat rahat sevsek..." Ben gülümserken onlar da yavaşça ellerini çekmişlerdi. Her şey zor ve tuhaftı. Ama bir şekilde üstesinden gelecektik. Gelmek zorundaydık. Çünkü ondan asla vazgeçemezdim. O bu dünyadaki her şeyden daha değerliydi belki de.  Biz mutlu olacaktık.

İki Ay Sonra Nisa'nın Ağzından ||

Barış beni öpücüklere boğarken kıkırdadım ve gülümsedim kocaman. Hastanedeydik. Bebeğimizi görmek için bekliyorduk. Ardından okula geçecektik çünkü sınavımız vardı. "Nisa'm..." "Barış'ım..." "Aşkım..." "Her şeyim." "Seni çok seviyorum." "Benim kadar sevemezsin." İkimiz de gülerken Barış'ın elini tutup yavaş yavaş kendini belli etmeye başlayan karnıma yerleştirdim. Bebeğimiz sakinleşmişti. Bu aralar önceki kadar delirtmiyordu beni. Cemal'den tamamen kurtulmuştum. O şuan bir klinikte tedavi görüyordu. Mehmet abi iyiydi. Sadece eski neşesi yoktu. Elbetteki bebeğim onun da yüzünü güldürmüştü.

Sıra bize gelince Barış belimden sımsıkı sarmıştı beni. Durdurup karnıma uzun bir öpücük kondurduğunda heyecanla gülümsedim. "Lütfen bize kendini göster babacığım. O tatlı bedenini görmek istiyorum." "Barış... Onu seviyorum." "Ben de sevgilim." Birbirimize sımsıkı sarılmıştık. Odaya girdiğimizde kocaman gülümsedim. "Merhaba, hoş geldin Nisa'cığım..." "Hoş bulduk..." Barış'a baktığımda hayranlıkla beni izliyordu. Gerekli işlemlerin hemen ardından bebeğimizi ultrasondan takip ediyorduk. "İşte orada minik bir oğlan görüyorum." "Erkek..." Barış'a bakıp heyecanla kıkırdarken o da kocaman gülümsemişti.