Düş Güzeli

~36~

Bir Ay Sonra Nisa'nın Ağzından ||

Bugün minik mucizem hastaneden çıkıyordu nihayet. Mehmet abi, evde çalışanlar, Yusuf, Hayal ve ben hepimiz deli gibi heyecanlıydık. Sessizce ve yorgunca bekleyen bir Barış vardı sadece. Birbirimize temas edemiyorduk. Hiçbirimiz temas edemiyorduk Barış'a. Uyurken, otururken her an canı acıyordu o aptal yara yüzünden. Yanına gidip yüzünü okşadığımda burukça gülümsemişti. "Sence bir kez olsun sımsıkı sarılabilir miyiz birbirimize?" Dolu gözlerimle ona bakarken burukça gülümsedim. Göğsüne sığındığımda saçlarıma uzun öpücükler bırakmıştı. "Sevgilim... Her şey düzelecek. Bulacağız bir yolunu. Hadi bak oğlumuz seni çok özlemiştir." "Ya(!) Eminim ki..."

"O senden değil o yaradan korkuyor biliyorsun değil mi?" "Beni görünce yine huzursuz olacak..." Başımı iki yana salladım ve ağlamaya başladım sessizce. "O yara iyi olacak... Seninle mutlu bir yuvamız olacak bizim... Uras seni çok sevecek. Siz... Beraber oyunlar oynayacaksınız. Bunların hepsi olacak Barış. Hepsi gerçek olacak." Barış'a sımsıkı sarıldığımda acıyla inlemesiyle gergince geri çekildim. "Ama dokunmadım bile... Özür dilerim. Barış..." Barış dolu gözleriyle giderken öylece kalakalmıştım. Yusuf yanıma oturunca ona sarılıp ağlamaya başladım. "Barış'ı kaybediyoruz Yusuf. Her gün ruhunu biraz daha kaybediyoruz. Ve ben sadece izliyorum." "Şşş..."

...

"Annem..." Uras kollarımın arasında dururken huzurla gülümsedim. "Bebeğim... Annem evimize mi gidiyoruz biz? Güzel oğlum benim." Gözlerim Barış'ı ararken o da gelip sessizce bir köşeye oturmuştu. Uras ona bakarken gülümsemişti. Ben de gülümsedim. "Barış, sana gülümsüyor. Gördün değil mi?" Barış da belli belirsiz gülümsediğinde yanına ilerledim. Sessizce oturunca Uras kaşlarını çatıp Barış'a baksa da gülümsedim. "Baba da bizimle annem..." "Oğlum..." Barış'ın gözleri ışıldarken gülümsedim. "Kucağına almak ister misin?" "O... Yine ağlarsa..." Uras'ı yavaşça babasının kucağına bıraktığımda huysuzca bana bakmıştı. Dudağını büzerken Barış gergince ve dolu gözleriyle ona bakmıştı.

"Bebeğim... Özür dilerim, seni korkutmak istemiyor ki baban... Lütfen ağlama..." Uras ağlayıp bana gelmek istediğinde Barış onu bana uzatıp ayağa kalkmıştı. "Sizi Yusuf bıraksın. Belli ki benim yanımda hep ağlayacak." "Barış gitme..." Barış saçlarıma uzun bir öpücük kondurup giderken burukça baktım ve Uras'ı sakinleştirmeye çabaladım. "Gidelim mi Nisa? Çocuk hastaneden kurtulsun artık." Beni onaylayınca gülümsedim burukça. Barış iyi değildi, bunu görüyor ve korkuyordum. Ama hiçbir şey yapamıyordum... Yavaşça kalkıp arabaya ilerledim. Ne yapacağımı bilmiyordum. Tek bildiğim bir aile olmak istediğim ve bunun için savaşacağımdı.

Bir Hafta Sonra Nisa'nın Ağzından ||

Dövüş kulübünden içeri girdiğimde hızlıca etrafa bakınıp Barış'ı aradım ama yoktu. Bu dövüşleri ayarlayan adamlardan birisine sorabilirdim. Barış'ı artık bu saçmalıktan kurtarmak zorundaydım. Bir haftadır sadece uyumak için uğrar olmuştu yanımıza. Onda da bizimle aynı odada durmuyordu. Özlüyordum, onunla her saniyemi özlüyordum. Adamın bakışları üzerimde oyalanınca yutkundum. "Barış... Burada biliyorum. Onu görmem gerek." "Güzel, dövüş için hazırlanıyor. Oyalama bizi hadi..." "Barış'ı görmek gerek dedim. Asıl sen oyalama beni." Gözlerine kararlı şekilde baktığımda alayla gülmüştü. "Hadi güzelim sana zarar vermek istemem, git işine..."

Beni itip gidecekken öfkeyle önüne geçip gözlerine baktım. Etrafı kaplayan şimşeklere aldırmadan öfkeyle konuştum. "Barış'ı görmem gerek dedim! Anlamıyor musun sen?!" Sessiz kaldığında öfkeyle yeniden baktım ona. "Barış'ı hemen görmezsem burayı başına yıkarım." Etrafı kaplayan şimşeğin ışığıyla birlikte öylece dururken bana bakmıştı. "Takip et beni." "Güzel..." O ilerlerken gergince ilerliyordum. Karışık koridorlardan geçip tünel benzeri bir yerden geçmiştik. Gizli bir kapının önünde durup kartını gösterdiğinde içeri girmemizle beraber gergince bir nefes aldım. Burası işin gizli kısmı olmalıydı. İllegal ve tehlikeli. Barış'ı dövüşürken gördüğümde gergince bir nefes aldım.