#Unicode
ကုတင်ပေါ်တွင်ကွေးကွေးလေး အိပ်နေသောကောင်လေး
ညက အဖြစ်ပျက်ကြောင့် သူလေး ပင်ပန်းနေရှာပီး
'ငိုရတာ မောတယ်
ငိုလို့ ဝပီးလား ဟအင်း'
မို့တက်နေသော မျက်လုံးလှလှလေးတွေ
နီရဲနေသော ပါးပြင် ဖြူဖြူလေး
သွေးတွေခြောက်ကပ်နေသော လက်ဖဝါးဖြူဖြူနုနုလေး
အိပ်ယာခင်းအဖြူပေါ်တွင်သွေးများ စွန်းထင်းလို့နေသည်
Jeonသည် အခန်းထဲပြန်ဝင်လာစဉ်
ထိုမြင်ကွင်းကြောင့် ထိပ်လန့်သွားခဲ့သည်
"jimin "
ခေါ်လိုက်တဲ့အသံသည် ကျယ်လောင်စွာ
အသံသည်အရှေ့မရောက် လူကအရှေ့ရောက်သွားပီး
"လက် လက်က ဘာဖြစ်တာလဲ"
စကားတွေထစ်ကာ
ပြာပြာသလဲဘဲ့ jeon ဟန်မဆောင်နိုင်တော့
"ဟမ် ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး"
အိပ်ချင်မူးတူးအသံဖြင့် ပြန်ပြောပီး
လက်ကို စောင်ကြားထဲဖွက်လိုက်တဲ့သူ
"ဘာမှမဖြစ်လို့ သွေး သွေးထွက်နေတာပေါ့ ပြစမ်း"
အတင်းဆွဲယူကာ ကြည့်တော့ နာသွားဟန်တူပါတယ်
မျက်နှာလေးသည် မဲ့ခနဲ
"မကြည့်နဲ့ သွေး ဘဲ့ ဘာမှမဖြစ်ဘူး"
"သွေးက သူ့အလိုလိုထွက်လာတာလား
သွေးရှိရင် အနာရှိရမယ် ပြစမ်း "
လက်ကိုကိုင်လိုက်တော့ အကိုင်မခံ
အတင်းရုန်းသည်
သွေးတွေ သူကိုပေးမကြည့်စေချင်ဘူး
ကိုယ်နာကျင်ရတာထက် သူနာကျင်ရမှပိုကြောက်တယ်
"ငြိမ်ငြိမ်နေ ထပ်လှုပ်ရင် ချိုးပစ်မယ် "
"...."
ထိုအခါမှငြိမ်ကျသွားသောသူ
park jiminတို့က လုံးဝနူးညံ့လို့မရဘူး
"ဘာလို့ ကွဲနေတာလဲ လက်က
မင်းဘာလုပ်လိုက်တာလဲ jimin "
"မင် ဘာမှမလုပ်ပါဘူး"
"ဘာမှမလုပ်ဘူးဆိုရင် ဒီဒဏ်ရာက
ဘယ်ကနေဘယ်လိုရောက်လာတာလဲ ဟမ်"
Jeon မျက်လုံးတွေသည် နီရဲနေပီး
သူဒေါသထွက်နေပီး အမှန်အတိုင်းပြောလိုက်ရမှာလား??
စဉ်းစားနေချိန်တွင် လက်ဖဝါးပေါ်ကျရောက်လာသော
ရေစိုနေသောအဝတ်စတစ်ခု
