#Unicode
"ပါးပါးရေ ပါးပါး!"
"သားသား ဘာဖြစ်လို့လဲ"
ကမန်းကတန်း ခေါက်လက်စအဝတ်တွေကိုချကာ
သားအခန်းထဲပြေးရပြန်ပြီး ဒီကလေးအခန်းခွဲနေဖို့ခွင့်ပြုမိတာမှားပြီးထင်တယ်
သူ့အသက်ငါးနှစ်ပြည့်မှာ ဘာလိုချင်လဲပြောတော့
ပါးပါးတို့ ဘေးက အခန်းမှာသူ့တစ်ယောက်ထဲ နေချင်ပါသတဲ့လေ...
သူ့ဒယ်ဒီကတော့ သိတဲ့အတိုင်းဘဲ့
ဘယ်ကတည်းက ခွဲနေချင် နေသလဲမသိ
ချက်ချင်းကိုခွင့်ပြုလိုက်သည်
"ဘာတုန်း Jeon Jiminkook
မင်းထိတော့မယ်နော် "
"ပါးပါးကလဲဗျာ..!
ချစ်လို့ခေါ်တာကို ငြိုငြင်တယ်''
ကိုယ်ပေါ်ကိုခုန်တက်လိုက်သည်မှာဆွေ့ခနဲ
သားက ထွားသည်မို့ Jimin မှာမနည်းထိန်းလိုက်ရသည်
စကားတတ်တိုင်းဒီကလေးကလေ
အမျိုးမျိုးပြောနေတာ
အခုလဲကြည့်မချိုမချဉ်ရုပ်နဲ့ ဘာတွေလုပ်ထားပြန်ပြီးလဲမသိ
"ပြော ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"သားလေ ပါးပါးမဆူနဲ့နော် ကတိပေး"
"မဆူသင့်ရင်မဆူဘူး"
"ပါးပါး မဆူဘူး ကတိပေး"
"တကယ့်ရစ်စိန်
ပေးတယ်ကွာ ပေးတယ် "
''လူကြီး ကတိ"
"ပြောသာ ပြောစမ်းပါကွာ ထပ်ရစ်နေအုန်းမယ်ဆိုရင်
ရိုက်တော့မှာနော်''
"ဟုတ်ပြီး ဟုတ်ပြီး သားသားကိုအောက်ချပေးပါ ခဗျာ.".
ကလေးတစ်ဝက် လူကြီးတစ်ဝက်နဲ့
အကောင်ပေါက်လေးရဲ့ ဖင်လုံးလုံးလေးကို
တစ်ချက်ရိုက်လိုက်တော့ လူကြီးပေါက်စက
မျက်စောင်းထိုးတော့သည်...
"ပါးပါးကလဲဗျာ သားသား ဖင်ကိုမရိုက်ပါနဲ့ဆိုတာကို
ပြောလို့ကိုမရဘူး ပါးပါးကိုကျ ဒယ်ဒယ်ရိုက်တော့ ပါးပါးအော်ပြီးတော့...ဟွန့် "
သားရဲ့စကားကြောင့် Jimin
မျက်နှာကြီးရဲနေရုံကနေ ဘာမှပြန်မပြောနိုင်..
Jiminလဲအရှက်ပြေ လူကြီးပေါက်စလုပ်နေသည်ကိုဘဲ့
ကြည့်လိုက်မိသည် သားက ကုတင်ပေါ်တက်ကာ
ခေါင်းရင်းမှာရှိတဲ့ ခလုတ်တစ်ခုကိုနှိပ်လိုက်သည်
ထို့နောက် အနီရောင်လိုက်ကာလေး သည် တစ်ရွေ့ရွေ့
