#Unicode
အိမ်မက်ဆိုးသည် ခြောက်လန့်စဲ
အဲ့အိမ်မက်ဆိုးတွေခြောက်လန့်နေခဲ့တာ ရက်စေ့
အခြောက်ခံရတဲ့သူလေးကတော့ တုန်လှုပ်စဲ
အဟောင်းမဖြစ်သွားဘဲ့ နေ့တိုင်းအသစ်လိုလိုဖြစ်နေခဲ့တာ
"ဟင့်"
အိမ်မက်ဆိုးမက်တိုင်းငိုနေကြမို့
ရှိုက်သံလေးထွက်လာတာနဲ့
လက်ကလေးကိုဆုပ်ကိုင်လိုက်သောသူ
"ကို ရှိတယ်နော်"
ပြောနေကြစကားလေး
ဘယ်လောက်ဘဲ့စိတ်ဆိုးဆိုး
သူရင်ခွင်ထဲဘဲ့ အတင်းတိုးဝင်မိပြန်တယ်
နွေးထွေးဆုံးဘဲ့ဟောဒီ ရင်ခွင်ကျယ်ကြီးက
"ဟင့် "
"မင် ရေသောက်လိုက်အုန်း"
အခု ဂရုစိုက်နေပြန်ပီး ခုနက
သူမဟုတ်တဲ့အခြားတစ်ယောက်လား
"ဗိုက်ဆာနေပီးလား ကို ဒီမှာ
ဆန်ပြုတ်အအေးခံထားတယ် စားလိုက်နော်"
ခေါင်းကိုသာ ခါးယမ်းမိသည်
စကားမပြောချင်ဘူး ပြောချင်တဲ့စကားတွေ အများကြီး
အော်ဟစ်ပီးတော့ကိုပြောချင်တာ ဒါပေမယ့် ထွက်မလာဘူး
သူစိတ်မကောင်းဖြစ်သွားမှာလဲ ကြောက်တယ် ။
"နည်းနည်းလေးဘဲ့ သောက်လိုက် မင်နော်
ဆေးသောက်ရမယ်လေ လိမ္မာပါတယ် "
ဘာမှပြန်မပြောဘဲ့
ဆန်ပြုတ်ပန်းကန်ကို လှမ်းယူဖို့လုပ်တော့
"ကို ခွန့်ပေးမယ် ခုနကဘဲ့ အပ်ဖြုတ်ထားတာ မင်နာနေလိမ့်မယ်"
"......."
မပူတော့တဲ့ ဆန်ပြုတ်ကို
ထပ်မှုတ်နေသေးသော Jeon
သူမချစ်တော့မှာ သူကျွန်တော်ကိုမုန်းသွားမှာ
ကျွန်တော်သေရမှာထက်ကို ပိုကြောက်တယ်
သိပ်ချစ်တယ် ။
အရမ်းချစ်ပြဖို့လုပ်တိုင်း တစ်ခုမဟုတ်တစ်ခု အမြဲဖြစ်တယ်
ဒီတစ်ခေါက် မင် တော်တော်လေးကိုစိတ်ထိခိုက်သွားပုံရတယ် ။
စကားလဲပြန်မပြောသလို အကြည့်ချင်းလဲမဆုံဘူး ။
ခေါင်းကိုသာ ငုံ့ထားမြဲ ။
"မျက်နှာလေးမော့ပါအုန်း ကို ကြည့်ပါရစေ
ဘာစားချင်လဲ ကိုယ့်ကိုပြော ကိုသွားဝယ်ပေးမယ်
မင် ဆန်ပြုတ်မစားချင်ဘူးမလား"
