"ហូប៊ី កូនកុំធ្វើអោយមាក់ភ័យបែបនេះអីណាកូន កំកើតអីអោយសោះណាឮទេ"អ្នកស្រីថេស៊ូ ជើងចំណាស់រត់តាមរទេះរុញអ្នកជម្ងឺដែលមានរាងតូចនៅពីលើមាត់ហើបនិយាយទៅកាន់អ្នកដែលដេកសន្លប់នៅលើរទះទាំងមិនដឹងខ្លួន។
"សាច់ញាតិមិនអាចចូលទៅខាងក្នុងបានទេ សូមរងចាំនៅខាងក្រៅ សូមទោសផងអ្នកស្រីថេស៊ូនិងលោកប្រុសគីម...."ជំនួយកាគ្រូពេទ្យម្នាក់ ត្រដាងដៃឃាតអ្នកស្រីថេស៊ូមិនចូលទៅខាងក្នុង ក្បាលអោនចុះក្រោមបន្តិចរួចធ្វើកាសូមទោសទៅអ្នកទាំងពី ។ ទីនេះគឺជាពេទ្យប្រចាំត្រកូលគីមតជំនាន់អ្នកណាៗ ក៏ស្គាល់និងខ្លាចញញឺតគ្រួសារត្រកូលអភិជនមួយនេះដែ...។
ទ្វារសង្រ្គោះបន្ទាន់ត្រូវបានបិទ បេតុងក្រហមលោតឡើងបញ្ចាក់សញ្ញាថាកុំពុងតែសង្គ្រោះ។
"ម៉ាក់ !?"ជុងហ្គុក បន្លឺស័ព្ទនាមហៅម្ដាយជើងមាំរត់សម្ដៅមករកអ្នកជាម្ដាយដែលកំពុងតែឈររង់ចាំរាងតូច នៅខាងមុខទ្វារបន្ទប់សង្គ្រោះបន្ទាន់យ៉ាងអន្ទះអន្ទែង
"ជុងហ្គុក"អ្នកស្រីថេស៊ូ
"ម៉ាក់អង្គុយចុះសិនទៅ ហូប៊ីគេប្រកដជាមិនអីនោះទេម៉ាក់មិនចាំបាច់បារម្ភខ្លាំងពេកទេ។"ជុងហ្គុក ដៃមាំលើកដាក់លើស្មាអ្នកជាម្ដាយ មាត់ហើបនិយាយលួងលោមទាំងក្នុងចិត្តក៏មានចិត្តលួចបារម្ភពីរាងតូចដូចគ្នា។
"ម៉ាក់ មិនអាចឈរអោបដៃមើលហូប៊ីទាំងសាកភាពបែបនេះបាននោះទេ។គេខុសអី ហឹក ហេតុអីបានជាអោយគេមករងនូវរឿងបែបនេះទៅវិញជុងហ្គុកតើអោយមា៉ក់ធ្វើបែបណាទៅ..."អ្នកស្រីថេស៊ូ សម្រូតខ្លួនអង្គុយចុះលើកៅអីរង់ចាំមន្ទីរពេទ្យ បបូរមាត់ហើបនិយាយថាអោយខ្លួនឯងលាយឡំជាមួយនិងទឹកភ្នែក....។
"គេប្រាកដជាមិនអីនោះទេ "ថេយ៉ុង រាងក្រាស់ដែលឈរស្ងៀម មាត់បើនិយាយទៅអ្នកជាម្ដាយប្រាប់កុំអោយបារម្ភពីរាងតូច។
#ខានលេងfbដោយសាតែរឿងចឹងហើយអានហើយខមិនសាចរឿងផងណា☺️
