"ខ្ញុំ មិនសាក់សមនិងលោកប្រុសទាំងពីនោះទេ ជុងហ្គុកខ្ញុំមិនគួរណាស្រលាញលោកប្រុសទាំងដែលមិនមើលខ្លួនឯងបែបនេះនោះទេ ខ្ញុំពិតជាខ្មាស់លោកខ្លាំងរឿងគ្រប់យ៉ាងដែលកើតឡើងរវាងយើងទាំងពីខ្ញុំចង់អោយលោកលុបវាចេញពីកាចងចាំហើយបំភ្លេចខ្ញុំចោលចុះខ្ញុំគ្មានតម្លៃសម្រាប់លោកនោះទេលោកល្អចំពោះខ្ញុំពេកហើយ។អរគុណសម្រាប់ពេលវេលាកន្លងមកនេះអរគុណដែលតែងតែនៅក្បែមើលថែខ្ញុំរហូតមកត្បិតតែពេលវេលាខ្លីសម្រាប់ពួកយើងតែវាមានន័យណាស់សម្រាប់ខ្ញុំ។ចំពោះលោកវិញគីម ថេយ៉ុង រយះពេលកន្លងមកនេះខ្ញុំមិនដែលស្ដាយចំពោះកាស្រលាញតែម្ខាងរបស់ខ្ញុំអោយទៅលោកនោះទេ។ ថ្វីត្បិតលោកចែកក្ដីស្រលាញទៅគេច្រើនជាងខ្ញុំក៏ដោយតែខ្ញុំមិនដែលគិតថានិងឈប់ស្រលាញលោកម្ដងណានោះទេខ្ញុំតែងតែគិតដល់កាសន្យាកាលពីក្មេងរបស់ពួកយើងខ្ញុំតែងតែមានក្ដីស្រៃចងរស់នៅក្បែលោកបើទោះក្នុងនាមជាអ្វីក៏ដោយ។"ហូប៊ី
"សូម ពួកលោកចេញទៅទីនេះមិនសាក់សមជាមួយនិងពួកលោកទាំងពីរនោះទេ"សម្លេងស្អក់ៗនិយាយមួយៗហាក់បីដូចគ្នានប្រលឹងក្នុងខ្លួន
"អូនចង់សម្លាប់បងក៏បាន តែសូមតែម្យា៉ងកំអោយពួកបងទៅណាឆ្ងាយពីរអូនទៀតអី"ជុងហ្គុក
"ទោះអូនមិនត្រូវការពួរបងតែកូនគេត្រូវការប៉ា យល់ដល់កូនផងបានទេ ហូប៊ីអូនចង់ដាក់ទោសបងអ្វីក៏បានបងសូមកំដេញបងចេញពីអូនណា បងយល់គ្រប់យ៉ាងហូប៊ីបងដឹងថាអូនស្អប់បងតែបងសូមអូនបានទេបងសូមមើលថែអូនសាជាថ្មីបានទេត្រឡប់មកធ្វើប្រពន្ធរបស់បងណា"ថេយ៉ុង
"លោកប្រុសទាំងពីនិយាយចប់ហើយមែនទេ បើចប់ហើយនោះទ្វាចេញទៅខ្ញុំសូមរស់នៅជាមួយកូនតែពីអ្នកបានទេខ្ញុំលេងចង់បានជីវិតដែលខ្ញុំធ្លាប់ស្រមៃកាលពីក្មេងអីនោះទៀតហើយ សូមលោកប្រុសយល់ផងចុះ"ហូប៊ី
"បងនិងឈរនៅទីនេះរហូលដល់តែអូនយល់ព្រមលើកលេងទោសអោយពួកបង"ជុងហ្គុក
រាងតូចមិនមាត់ងាកខ្លួនដើរចូលទៅក្នុងបន្ទប់រួចចាក់សោជិត ខ្លួនតូចទម្លាក់ខ្លួនម្ដងបន្តិចៗរហូតដល់ការ៉ូទឹកភ្នែកដែលខំទប់ក៏ហូរស្រក់មកទាំងមិនដឹងខ្លួន។រាងតូចយំអោបទ្រូងដែលកំពុងតែឈឺ វាសឹកសឹងតែត្រូវគេយកកាំបិទមកណាទៅហើយ។ មែនគេមិនអាចកាត់ចិត្តពីរាងក្រាស់ទាំងពីបាននោះទេវារឹតតែមិនអាចដែលអោយឪពុកកូនគេបែកគ្នាទាំងមិនដឹងអី។ហូប៊ីបន្តរយំរហូតដល់សន្លប់នៅលើការ៉ូ
ចំណែកឯជុងហ្គុកនិងថេយ៉ុងវិញឈរនៅមុខទ្វាផ្ទះតាមពាក្យសន្យារបស់ខ្លួន ទាំងភ្លៀងជោគខោអាវអស់សូម្បីតែសុងជេជំនិតរបស់ខ្លួនយកឈាតមកបាំងអោយក៏មិនព្រមដែ
