ហូប៊ីកំពុងតែស្លុងអារម្មណ៍ជានិងស្វាមីរបស់ខ្លួន សម្លេងគោះទ្វារបន្ទប់ក៏បានបន្លឺឡើង។មិនបង្អង់យូរហូប៊ីជើងតូចប្រញ៉ាប់រត់ទៅបើកទ្វារបន្ទប់ដោយមិនបានគិតថាជាអ្នកណាឡើយ។ ដៃតូចលូកបើទ្វាដោយថ្នមៗបំផុតតែអ្វីដែលហូប៊ីរាងតូចត្រូវភ្ញាក់ផ្អើលនោះគឺ
"លោកប្រុសជុងហ្គុក!!!"ហូប៊ី
"មែន ហើយគឺខ្ញុំ!។"ជុងហ្គុក
"លោក ប្រុសមកមើលលោកប្រុសថេយ៉ុងមេនទេ!? "ហូប៊ី
"ហេតុអី ហេតុអីខ្ញុំត្រូវមកមើលគាត់នោះ"ជុងហ្គុក
"ចុះ ដែលមកទីនេះបើមិនមេនមកមើលលោកប្រុសថេយ៉ុងនោះតើលោកប្រុសមកទីនេះធ្វើអី?នេះមានឃ្លិនស្រាទៀតផង"ហូប៊ី
"ហូប៊ីបងស្រលាញអូន!!"ជុងហ្គុក
"លោកប្រុស....!?"ហូប៊ី ត្រូវជុងហ្គុកចាប់មកអោបជាប់ទ្រូងភ្លាមៗ
"ដើមទ្រូងលោកប្រុសវានៅតែមានភាពកក់ក្ដៅចំពោះខ្ញុំដូចកាលពីយប់ម្សិលមិញដដែល។តែខ្ញុំនៅតែមិនអាចតបក្ដីស្រលាញដែលមានម្ចាស់រួចហើយអោយទៅលោកប្រុសបាននោះទេ "ហូប៊ី ដកខ្លួនចេញពីជុងហ្គុកបន្តិមុននិងនិយាយ
"ហេតុអី!!មកពីបងមិនមេនជាបងថេយ៉ុងមេនទេបានជាអូនមើលមិនឃើញពីកាស្រលាញរបស់បងហូប៊ី។បងពិតជាមិនអាចហ៊ាមចិត្តខ្លួនឯងតរទៀតមិនបានទេបងពិតជាស្រលាញអូនខ្លាំងណាស់ហូប៊ី"ជុងហ្គុក
"បាន ហើយលោកប្រុសខ្ញុំគិតថាលោកប្រុសស្រវឹងហើយខ្ញុំនិងតេអោយបងសុងជេមកយកលោកប្រុសទៅផ្ទះវិញណា"ហូប៊ី រុញជុងហ្គុកចេញពីខ្កួនម្ដងទៀតមុននិងលើក ទូរស័ព្ទតេទៅសុងជេ
"ហូប៊ី ...?"ជុងហ្គុក ចាប់លើកកដៃរបស់រាងតូចមកមើតែអ្វីដែលធ្វើអោយជុងហ្គុកខកចិត្តខ្លាំងនោះគឺ ខ្សែដៃរបស់រាងតូចគេមិនបានពាក់វាឡើយ នេះបញ្ជាក់ច្បាស់ណាស់ថាហូប៊ីគេមិនមានចិត្តលើខ្លួនឡើយ។
បញ្ជាក់:ខ្សែដៃហូប៊ីត្រូវថេយ៉ុងទាញផ្ដាច់ថ្ងៃដែលហូប៊ីសូមថេលេងលះ
"បងយល់គ្រប់យ៉ាងហូប៊ី បងដឹងថាអូនស្រលាញបងថេប៉ុន្តែបងមិនខ្វល់!បងដឹងតែម្យ៉ាងគឺបងត្រូវតែដណ្ដើមអូនចេញពីបងថេអោយបានទោះតម្រូវអោយបងសម្លាប់អ្នកណាក៏ដោយ យ៉ាងណាបងត្រូវតែបានអូនជាកម្មសិទ្ធរបស់បង"ជុងហ្គុក និយាយចប់ក៏ត្រលប់ទៅវិញបាត់។ចំណែកឯរាងតូចរបស់យើងវិញបានត្រឹមតែសម្លឹងមើលពីក្រោយរាងក្រាស់ជុងហ្គុកដែលដើរទៅទាំងទឹកភ្នែក
