"លោកដែលស្រឡាញ់ខ្ញុំទេ លោកដែលចាត់ទុកខ្ញុំជាមនុស្សក្នុងបេះដូងរបស់លោកទេថេយ៉ុង ឬក៏ចេះតែប្រច័ណ្ឌនិងធ្វើបាបមើលងាយខ្ញុំតែប៉ុហ្នឹង"ហូប៊ី ងាក់មុខទៅរាងក្រាស់ដែលកុំពុងតែគេងលុងលក់ក្បែរខ្លួនក្រោយចប់ពីសង្គ្រៀមលើកគ្រែអស់រយះពេលបីទៅប្រាំម៉ោង។ ហូប៊ីមាត់ហើបនិយាយដៃតូចលើកអង្អែលផ្ទៃមុខសង្ហាររបស់នាយថេយ៉ុងយ៉ាងថ្នមបំផុត។
"យើងមិនដែលស្រលាញ់ឯងទេជុងហូប៊ី តែកុំគិតអោយសោះថាយើងព្រមអោយឯងទៅគេ ត្រូវចាំថាឯងជាកម្មសិទ្ធិរបស់យើងតែម្នាក់គត់ឯងគ្មានសិទ្ធិចាកចេញពីយើងបើសិនជាគ្មានការអនុញ្ញាត"ថេយ៉ុង ដៃមាំលើកអោបរឹតកាយរាងតូចមួយយ៉ាងមាំភ្នែកបិទមាត់ហើបនិយាយយ៉ាងប្រកដជា
/កាពិតគេបានបញ្ចាក់ហើយឯងគួរតែដក់ខ្លួនហូប៊ី។ មែនប្រាកដណាស់ខ្ញុំបានស្រឡាញ់គេខ្លាំងតាំងពីដំបូង។ទាំងដែលដឹងថាគេក៏មានអ៊ុនប្យុលរួចទៅហើយ។លោក ច្បាស់ជារស់នៅយ៉ាងមានសុភមង្គលពេលដែលគ្មានអវត្តមានខ្ញុំនៅភូមិគ្រឹះមួយនេះ/រាងតូចបានត្រឹមតែគិតក្នុងចិត្ត ទឹកភ្នែកដែលខំទប់ហូរចុះមកទាំងមិនដឹងខ្លួន
គិតចប់ហូប៊ី រើខ្លួនចេញពីការអោបរបស់រាងក្រាស់តែកំគិតអោយសោះថានិងអាចរើខ្លួនចេញពីនាយបាននោះ។
"លោកលេងខ្ញុំទៅ "ហូប៊ី ដៃតូចលើកបេះដៃរបស់រាងក្រាស់ចេញពីខ្លួនរបស់គេ។
"ចងទៅណា "ថេយ៉ុង
"ខ្ញុំទៅបន្ទប់ទឹកលោកដកដៃចេញទៅ"ហូប៊ី
រឺង~~~រឺង
សម្លេងទូរស័ព្ទរ៉ូលបន្លឺឡើងកាត់ផ្ដាច់កាសន្ទនារាងក្រាស់និងរាងតូច។ ថេយ៉ុងប្រលេងពីកាអោបហូប៊ីដៃមាំលូកលើកយកទូរស័ព្ទរបស់ខ្លួនពីលើតុមកចុកនិយាយក្រោយពីដឹងថាអ្នកដែលតេមកនោះគឺជាអ៊ុនប្យុល។
