ប្រមាណខែជាងមកនេះ ហូប៊ីរសនៅក្នុងបន្ទប់ជាមួយនិងថេយ៉ុងមករហូល។ព្រោះថាមានតែហូប៊ីទេដែលអាចនៅជិតមើលថែនិងយកចិត្តទុកដាក់ថេយ៉ុងបានទាំងកាគេងនិងកាញុំា..។
"លោកប្រុស មិនទានចូលគេងទេហ៎៎"ហូប៊ី នេះគេចូលបន្ទប់ទឹកគិតថានិងចេញមកវិញរាងក្រាស់និងគេងតែដឹងអី ថេយ៉ុងនៅចាំគេចេញពីបន្ទប់ទឹកវិញបែបនេះ
"ឃើញអូន មិនស្រួលខ្លួនទើបមិនទានគេងនេះក្អួតទៀតផងអូនមានកូនមេនទេ "ថេយ៉ុង ដោយមិនអស់ចិត្តក៏សួរទៅហូប៊ីនេះគេឃើញ អាការៈរបស់ហូប៊ីប៉ុន្មានថ្ងៃមកនេះដូចអ្នកចាញកូនអីបែបនេះ
"លោកប្រុស គិតដល់ណាហើយខ្ញុំជាមនុស្សប្រុសមិចនិងអាចមានកូនបាននោះប្រហែលជាខ្ញុំ គេងមិនបានគ្រប់គ្រាន់ហើយមើលទៅទើបធ្វើអោយខ្ញុំក្អួតបែបនេះ មិនអីទេលោកប្រុសកំបារម្មណ៍អី "ហូប៊ី
"អាទិត្យក្រោយនេះជុងហ្គុកត្រឡប់មកពី ប្រទេសជប៉ុនវិញហើយក៏ត្រឡប់មកជាមួយនិងអ៊េនណាដូចគ្នា"ថេយ៉ុង
"ទាក់ទង់និងខ្ញុំដែមេនទេ?"ហូប៊ី
"បងដឹងថាអូននិងជុងហ្គុក មានទំនាក់ទំនងជាមួយគ្នាក្នុងណាមបែបណា អូនគួតែបានភាពថ្នាក់ថ្នមពីពួកបងហូប៊ីបងនិងសងគ្រប់យ៉ាងអ្វីដែលបងធ្លាប់ធ្វើដាក់អូនកន្លងមកបងសូមទោស។"ថេយ៉ុង ក្រសោបហូប៊ីអោបជាប់ទ្រូងដ៏កក់ក្ដៅហូប៊ីមិនមាត់អោបតបវិញទាំងស្នាមញញឹម ទោះនូវសល់ពេលប៉ុន្នានថ្ងៃទៀតដែលត្រូវចាក់ចេញពីពួកគេក៏ដោយហូប៊ីនូវតែមិនស្ទាក់ស្ទើរនិងហាមាត់និយាយថាស្រលាញនិងមិនស្ដាយក្រោយចំពោះពួកគេឡើយ
(ពេលវេលាខ្លីណាស់សម្រាប់លោកប្រុសដែលនិយាយពាក្យថា សូមទោសខ្ញុំចាំលើកលេងអោយលោកប្រុសស្រាប់ហើយ តែខ្ញុំពិតជាមិនអាចរស់នៅជាមួយនិងលោកប្រុសទាំងពីបានពិតមេន)ក្នុងចិត្តហូប៊ី
"តោះយប់ហើយ លោកប្រុសគេងទៅ"ហូប៊ី បន្ទាប់ពីនិយាយគ្នាចប់ពួកគេក៏បានដាក់ខ្លួនគេងនូវលើគ្រែពូកធំពណ៌សរ ដោយមានថេយ៉ុងគេងអោបហូប៊ី
#ប៊ីមានអាអូនហើយ
