៥០នាទីបានកន្លងផុតទៅបេតុងពណ៌ក្រហមលោតមកពណ៌ខៀវវិញ បញ្ចាក់សញ្ញាថាអ្នកជំងឺត្រូវបានសង្គ្រោះរួចរាល់តែ លិតផលយ៉ាងណាក៏មិនដឹងដូចគ្នា...។
+ក្រាក
"លោកគ្រូពេទ្យ ហូប៊ី ហូប៊ីកូនខ្ញុំយ៉ាងមិចហើយ គេមានកើតអីធ្ងន់ដែលទេលោកគ្រូពេទ្យ..។"អ្នកស្រីថេស៊ូ គ្រាន់តែឃើញទ្វារបន្ទប់សង្គ្រោះបន្ទន់ បើកភ្លាមរាងចំណាស់រត់ទៅជាប់ដើមដៃលោកគ្រូពេទ្យ មាត់ហើបសួរឡើងទាំងមិនចាំអោយលោកគ្រូពេទ្យប្រាប់ទាន់...។
"អ្នកជម្ងឺ មិនកើតអីធ្ងន់ធ្ងរនោះទេគេគ្រាន់តែក្ដៅខ្លួនខ្លាំងលើសពីរធម្មតានិងខ្សោយបន្តិចតែប៉ុណ្ណោះ មិនមានអ្វីលើសពីនេះនោះទេសូមអ្នកស្រីកំបារម្ភអី ខាងមន្ទីរពេទ្យនិងយកចិត្តទុកដាក់មើលថែអ្នកជម្ងឺអោយបណល្អ..។"លោកគ្រូពេទ្យ មាត់ហើបនិយាយតបទៅអ្ន្នកដែលឈរនៅទុលមុខខ្លួនទាំងញញឹមតិចៗ។
"ខ្ញុំគិតថាប្រាកដជាទាក់ទងជាមួយនិងឈាមនោះ..."មីណាអ្នកបម្រើរស្រី ដើរមកពីខាងណាក៏មិនដឹងស្រាប់តែបន្លឺសម្លេងឡើងធ្វើអោយអ្នកគ្រប់គ្នាឆ្ងល់មើលមុខគ្នាដោយមិនយល់ន័យរបស់គេ។ ដោយចិត្តបារម្ភពីរាងតូចទើបគេសុខចិត្តជិះម៉ូតូឈ្នួលមកដោយខ្លួនឯង។
"មីណានេះ..."អ្នកស្រីថេស៊ូ
"មែនហើយពេលដែលលោកស្រីម្ចាស់អោយខ្ញុំទៅហៅអ្នកប្រុសតូចនៅលើបន្ទប់ ។ពេលនោះខ្ញុំគោះបានទ្វាគាត់ជាច្រើនដងតែមិនឃើញអ្នកប្រុសតូចបើកទ្វារនោះទេ។ ទើបខ្ញុំសម្រេចចិត្តរត់ទៅយកសោមកចាក់ចូលទៅមើល។ តែអ្វីដែខ្ញុំនឹកស្មានមិនដលនោះគឺឃើញអ្នកប្រុសតូចដេកដួលនៅលើការ៉ូដៃក្ដោបពោះមានឈាមដែលហូរចេញមកពីផ្នែកខាងក្រោមទៀត "មីណា មាត់ហើបនិយាយទាំងអ្វីដែលគេបានឃើញ
"ចុះហេតុអីមិនប្រាប់ខ្ញុំ" ជុងហ្គុក
"ពេលនោះខ្ញុំទាញទូរស័ព្ទមកតេទៅពេទ្យដែតែ អ្នកប្រុសតូចហាមមិនអោយតេ ទើបខ្ញុំគោរពនូវការសម្រេចចិត្តរបស់អ្នកប្រុសតូចដោយគាត់ហាមមិនអោយសូម្បីតែប្រាប់លោកប្រុសនិងអ្នកស្រី"មីណា
