ប៊ូសាន.....
នៅក្នុងផ្ទះមួយមើលទៅហាក់ប្បីដូចជាគ្មានមនុស្ស នៅសាកភាពផ្ទះក៏ស្ងាត់ ជើងតូចបោះជុំហ៊ានដើរចូលក្នុងផ្ទះមួយៗជាមួយនិងទឹកមុខសោកសៅបំផុត កែវភ្នែកខ្មៅម៉ូលក្រឡងសម្លឹងមើលគ្រុបជ្រុងផ្ទះធ្វើអោយគេកាន់តែឈឺចាប់។
"ខ្ញុំនឹកប៉ាម៉ាក់ណាស់ អ្នកទាំងពីនៅទីនោះសុខសប្បាយទេមាននឹកខ្ញុំទេ ហឹកៗ...ពីថ្ងៃនេះទៅខ្ញុំនិងរស់នៅជាមួយម៉ាក់ប៉ាក់នៅទីនេះពួកយើងនិងមិនបែកគ្នាទៀតនោះទេ"ទឹកភ្នែកហូរមកមិនដាចពីគ្នាហូប៊ីគេឃ្លាតឆ្ងាយពីម៉ាកប៉ាករបស់គេជាយូរណាស់មកហើយ
ហូប៊ីបន្ទាប់ពីអង្កុយំម្នាក់ឯងអស់ចិត្ត រាងតូចក្រោបឈរអស់កម្ពស់រួចរៀបចំបោះជួតសម្អាត់ផ្ទះមុននិង ចំអិនអាហារញាំបាយ។
តុក....តុក...
ក្រា.......
ទ្វាបើកដោយស្នាដៃរបស់រាងតូច តែក៏ត្រូវមកគាំងជាមួយនិងរាងក្រាស់
"លោកថេយុ៉ង?! "ហូប៊ី
"លោកជុងហ្គុក ហេតុអីលោកមកទីនេះបានចុះ!?"ហូប៊ី
"កំសួរបងពីរឿងនេះ បងត្រូវសួរអូនវិញហេតុអីមកទីនេះហេតុអីមិនប្រាប់ពួកបងថាអូនមានកូន"ជុងហ្គុក
"បើមានរឿងអ្វីកើតឡើងលើអូននិងកូនទៅតើអោយបងធ្វើមិចហូប៊ី"ថេយ៉ុង
"បងមិនលើកលេងអោយខ្លួនឯងទេបើ ប្រពន្ធកូនបងមានរឿងអ្វីកើតឡើងនោះ"ជុងហ្គុក
"ឈប់សិន ហេតុអីដឹងថាខ្ញុំមានកូនហើយហេតុអីដឹងថាខ្ញុំនៅទីនេះ"ហូប៊ី
"ជុងហូស៊ុក អោយបងសូមទោសបងល្ងងដែលភ្លេចអូនបងសូទោសដែលបងធ្វើបាប់អូនកន្លង់មកបងមកបងមកបំពេញបំណងរបស់ពួកយើងកាលនៅក្មេងហើយបងនិងនៅក្បែអូនបងនិងអ្វើជាប្ដីរបស់អូនអោយល្អបំផុត"ទីបំផុតថេយ៉ុងគេនឹកឃើញរឿងពីក្មេងជាមួយហូប៊ីហើយពេលនេះគេក៏មកសំទោសនិងបំពេញបំណងសន្យាកាលពីក្មេងអោយហូប៊ីដែ។
