ត្រឡប់មកកាន់បច្ចុប្បន្ន
ថ្ងៃបន្ទាប់...
កម្មវិធីមង្គលការបស់ជុងហ្គុកក៏ចាប់ផ្ដើម ក្នុងព្រះវិហារមួយពោពេញទៅដោយភ្ញៀវ ដែលអញ្ជើញចូលរួមដោយលោកចន។ ម្នាក់ៗទឹកមុខញញឹមនិងគូរស្វាមីភរិយាមួយគូរនេះណាស់មើលទៅសាក់សមគ្នាអត់ទាស់។ទាស់តែជុងហ្គុករបស់យើងទឹកមុខតានតឹងជាប់តាំងពីផ្ដើមកម្មវិធីម្លេះ
"បង ញញឹមបន្តិចទៅថ្ងៃនេះជាថ្ងៃមង្គលការបស់ពួកយើងណា"អ៊េនណា ជើងតូចៗដើរសៀមកជិតជុងហ្កុកដែលកំពុងឈរធ្វើមុខស្មើរ
អ៊េនណា...
"ខ្ញុំដឹងថាបងមានគេ តែខ្ញុំគ្រាន់តែចងអោយបងជំណួសមុខធ្វើជាកូនកំលោះរបស់ខ្ញុំបានទេយល់ដល់ខ្ញុំនិងប៉ា កម្មវិធីចប់ខ្ញុំនិងអោយបងទៅ"អ៊េនណា និយាយទាំងទឹកភ្នែកដៃចាប់កាន់ក្រសោបដៃរបស់ជុងហ្គុកអ៊េនណាពេលនេះហាក់ ប្បីដូចជាបាត់បង់នូវអ្វីម្យ៉ាងអញ្ចឹង
(អូនមិនអាចបង្ខំបងអោយមកស្រលាញអូនទាំងដែលដឹងថាបងមានម្ចាស់រួចហើយនោះទេ តែអូនសប្បាយចិត្តសម្រាប់ថ្ងៃនេះដែលមានអាវតមានបងនៅទីនេះ ថ្ងៃនេះរហូតតរទៅអូនសូមឃើញបងមានតែភាពសប្បាយ រិករាយរហូតទៅណាអូនស្រលាញបងជុងហ្គុក) អ៊េនណាបានត្រឹមតែអោបជុងហ្គុក បង្ហូរទឹកភ្នែកដោយគ្នានសម្លេងនេះគេស្រលាញជុងហ្គុកមែនតែ គេមិនបានហាមអោយជុងហ្គុកចាក់ចេញពីមនុស្សដែលជុងហ្គុកស្រលាញឯណា គេបានយល់ពីជុងហ្គុកគ្រប់យ៉ាងពេលដែលគេនូវក្បែរជុងហ្គុកអស់រយះពីរខែមកនេះ ជុងហ្គុកមិនដែលមានចិត្តឈប់ស្រលាញហូប៊ីម្ដងណាទេ ជុងហ្គុកតែងតែលើកមើលរូបថតហូប៊ីដែលគេថតអោយជប់ក្នុង ទូរស័ព្ទជុងហ្គុកមើលរាល់ពេលដែលគេពិបាកចិត្ត ស្នាមញញឹមរបស់ហូប៊ីធ្វើអោយជុងហ្គុកបាតនូវរាល់ទុកកង្វល់។ ពេលនោះហើយទើបអ៊េនយល់ពីជុងហ្គុកច្បាស់។
"អ៊េនណា បងអគុណអូនណាស់"ជុងហ្គុក ប្រលេងពីកាអោបដៃក្រាស់លើកអង្អែលថ្ពាល់អេ៊នណាសើរៗជាកាលួងលោម
"បងឯងគិតថា ខ្ញុំចិត្តខ្មៅដល់ថ្នាក់នេះមេនទេ"អ៊េនណា
"បងមិនបាននិយាយ ហាសហា"ជុងហ្គុក
រឺង....
"បង លើកទូរស័ព្ទបន្តិចសិនណា"អ៊េនណាមិនមាត់ងួកក្បាល់យល់ព្រម
"បងថេ មានកាអ្វីមេនទេ!ថាមិចហូបីបាត់ខ្លួននេះពីពេលណាហេតុអីទើបតែប្រាប់ខ្ញុំបែបនេះ ចាំខ្ញុំនៅភូមិគ្រះតិចទៀតខ្ញុំទៅដល់"ជុងហ្គុក
"បងហ្គុកមានរឿងអីមេនទេ"អ៊េនណា
"ហូប៊ី បាត់ខ្លួនទាំងពីថ្ងៃមកម្ល៉េះ!អ៊េនណាបងត្រូវតែទៅរកហូប៊ីបងសូមទោសបងមិនអាចនៅកំដរអូនធ្វើជាកូនកំលោះជំណួសរបស់អូនបានទេ"ជុងហ្គុក
"បង ទៅចុះនៅទីនេះខ្ញុំជាអ្នកដោះស្រាយ រកបងហូប៊ីឃើញកំភ្លេចតេប្រាប់ខ្ញុំផងណា"អ៊េនណា
និយាយាចប់មិនចាំយូរជុងហ្គុក ក៏ប្រញ៉ាប់រត់ទៅរកមូ៉តូធំរបស់គេរួចបើកចេញទៅបាត់ទៅ
