"បងថេ....!"
"ហេតុអី បងនៅក្នុងបន្ទប់របស់ហូប៊ី?"ជុងហ្គុក ជើងមាំដើរសម្ដៅមកជិតនាយថេយ៉ុងមាត់ហើបសួរអ្នកជាបង។
"នៅក្នុងភូមិគ្រិះនេះតើកន្លែងណាដែលយើងមិនអាចទៅបាននោះដូចជាបន្ទប់នេះហេតុអ្វីយើងចូលមិនបាន??។ សំណួរនេះយើងត្រូវសួរឯងហេតុអីចូលមកបន្ទប់ប្រព័ន្ធរបស់យើង។"ថេយ៉ុង មាត់ហើបនិយាយទាំងទឹកមុខរាបស្មើរបំផុង
"ហូ បងចាត់ទុកគេជាប្រព័ន្ធដែរមែនទេឬក៏ខ្លាចខ្ញុំយកគេចេញពីបងច្រើនជាង។ត្រូវចាំថាកាស្រលាញវាស្ថិតនៅលើទង្វើរ វាមិនទាន់បញ្ចប់ភ្លាមទេខ្ញុំដឹងណាថាពេលនេះគេក៏មានចិត្តលើខ្ញុំដូចគ្នា...។"ជុងហ្គុក
" អាចង្រៃ ហ្គុក ផាច់"ផ្ទៃមុខសង្ហាងាក់តាកម្លាំងដៃរបស់នាយថេយ៉ុង
ឯង....
"បាន ហើយលោកថេយ៉ុង"ហូប៊ី ជើងតូចរត់សម្ដៅចេញពីបន្ទប់ទឹកដៃតូចប្រញាប់លើករាងក្រាស់ជុងហ្គុកឡើង មាត់តូចហើបឃាត់នាយថេយ៉ុង..។
" ហូ៎ ចេញទៅក្រៅជាមួយគ្នាតែមួយយប់សោះ មកវិញកាន់ជើងគ្នាដល់ថ្នាក់ហ្នឹងផងហេ៎ ខ្លាចវាឈឺខ្លាំងណាស់មែនទេ "ថេយ៉ុង
"បងនិយាយអី"ជុងហ្គុក បន្លឺឡើងទាំងឆ្ងល់
"យប់នោះ មែនហើយនៅក្នុងមន្ទីរពេទ្យឯងចេញទៅក្រៅជាមួយគ្នាស្មាន់ថាយើងមិនដឹងមែនទេ ស្រលាញ់គ្នាខ្លាំងណាស់មែនទេបានជាហានក្បត់យើងបែបនេះ។"ថេយ៉ុង មាត់ហើបនិយាយរីឯភ្នែកសម្លឹងមើលទៅហូប៊ីមិនដាក់
"មែនហើយខ្ញុំស្រលាញ់លោកប្រុសជុងហ្គុកស្រលាញខ្លាំងណាស់លោកឮទេ។ត្រូវហើយពេលនេះក៏ជាពេលវេលាដែលយើងត្រូវបញ្ចប់ដូចគ្នា"ហូប៊ី
"ឯងចង់និយាយពីអី"ថេយ៉ុង
"យើងគួរតែលេងលះគ្នាទៅ"ហូប៊ី
ថេយ៉ុងមិនមាត់យកក្រដាស់មួយសម្លឹកពីដៃរបស់រាងតូចហូប៊ី។ដែលមានអក្សរនូវលើនោះជាង១០ជួរមានស្នាមមេដៃរួចហើយស្រាប់។
"វាជាឯកសារលេងលះដែលលោកបានអោយមកខ្ញុំពេលដែលពួកយើងរៀបការហើយភ្លាមៗ។ក្នុងនោះលោកក៏បានផ្ដិតមេដៃហើយដែ។ខ្ញុំល្ងង់ដែលស្រលាញលោកតែម្នាក់ឯងលោកគីមថេយ៉ុង។មិនបាច់ភ័យទេបន្តិចទៀតនេះខ្ញុំនិងដើរចេញពីជីវិតរបស់លោកហើយគ្រប់យ៉ាងក៏និងត្រូវបានបញ្ចប់ដូចគ្នា"ហូប៊ី និយាយចប់ដៃតូចលូកកាន់ដៃរបស់រាងក្រាស់ជុងហ្គុក សម្រួលអារម្មណ៍ធ្វើដូចធម្មតាតែតាមពិតក្នុងចិត្តស្ទើតែប្រះទៅហើយដើម្បីមនុស្សដែលខ្លួនស្រលាញមានក្ដីសុខជាមួយអ្នកផ្សេងទោះជាត្រូវស្លាប់ក៏ព្រម៕
