DÖNGÜ

13.Bölüm Korku

Hello bu bölüm çok hoşuma gitti biraz daha duygusallaştılar biraz daha açıldılar Beyazıtla ilgili çok muhim şeyler var bu bölümde bakalım neler neler olacak.

Yorumların köküne kramp mı girdi lan? Yorum yapmayanı kaynanası öpsün!

***

Birkaç saat sonra ameliyata alınacaktım içten içe korkuyordum ve kalbim deli gibi atıyordu. Bu süreçte Beyazıt yanımdan hiç ayrılmamıştı artık beklemekten içimdeki gerilim artarken bakışlarımı ona çevirdim beni rahatlatacak bir sohbet istiyordum.

"Annenle babandan bahsetsene biraz."diye mırıldandım anneyle baba dediğimde bir an kasılmıştı sanki.

"Dışarıdan sert görünen ama içten içe yumuşak bir adamdı. Bizi severdi bizimle ilgilenirdi onun içimdeki tüm sevgisini öldüren Mavinin başına gelenler oldu onu hiç affetmedim ne kadar sevgisini inkar etsem de içten içe babamdan vazgeçemedim de. Babam şöyle açıklayayım hani okulda kavga edersin ve velini çağırırlar seni müdürün yanında azarlar ama dışarıya çıkınca aslan oğlum diye sever ya arada öyle dengesizlikleri çıkardı. Onu en çok annem dengelerdi bir keresinde yazhanesinde adamlarından birine verdiği cezayı görmüştüm okulda bana zorbalık yapmaya çalışan çocuğa aynısını yapmak istemiştim. Küçüktüm yanlış yaptığımın farkında değildim babam yine beni onaylayacak sanıyordum ama onun yerinde güzel bir fırça yemiştim annemde üzerine pasta cila çekmişti ve kolumdan tuttukları gibi çocuğun ailesine özür dilemeye götürtmüşlerdi. Gerçi o kısmı babam biraz zorunluluktan yapmıştı çünkü annemden birazcık tırsıyordu."güldüm konuşmasını bitirdiğinde annesini anlatmasını bekledim bu defa ama o susmuştu.

"Peki ya annen?"diye hatırlattım bakışları bana döndü bu defa.

"Bunu ameliyat sonrası mı öncesi mi konuşsak bilemiyorum bu anlatması zor bir şey."yüzünde buruk bir tebessüm oluştu. "Dünyanın en iyi ama en kuralcı annesiydi diyebilirim. Babamın şımartıp pohpohladığı yanlarımızı o despotluğuyla dengede tutardı. Babam kavgaya girdiğim için beni onaylarken annem ceza verip bir daha yapmamam için saatlerce konuşur üstüne babamla kavga ederdi. Gözlerim büyük diye çocukluğumdan beri bana sincap diye seslenirdi büyüdüğümde gıcık olmaya başlamıştım ama annem söylüyor diye bir şey de diyemiyordum. O her ne kadar sert bir yapısı olsa da dünyanın en muhteşem annesi olabilirdi ama öldü."duraksadı.

"Oda mı baban yüzünden?"diye fısıldadığımda zorla yutkundu ve bana döndü.

"Benim yüzümden."kaşlarımı çattım.

"Ne?"

"On altı yaşımdaydım annemi ben öldürdüm."gözlerim dehşetle açılmıştı bir an yanlış duyuyorum sanmıştım ama kendi ağzıyla itiraf etmişti. "Mavi o zamanlar bir yaşındaydı annemi hiç hatırlamaz o yüzden sadece birkaç fotoğraf o kadar."zorla yutkundum az önce ettiği itiraf ondan korkmama sebep olmuştu biraz uzaklaştığımda bakışlarını bana çevirdi. "Ben cani değilim Algım."

"Neden öldürdün o zaman anneni?"omuz silkti.

"O istedi."işte şimdi daha da şaşırmıştım bir insan kendi çocuğundan neden böyle bir şey isterdi ki?

"İyi de neden bir anne niye oğlunun sırtına böyle bir yük yükler ki?"gözleri dolmuştu.

"Babam yüzünden."kaşları çatıldı gözyaşları akmak istiyordu ama Beyazıt direniyordu boğazına dayanan yumruyla yutkundu. "Annem babamın düşmanları yüzünden silahlı saldırıya uğradı. Neredeyse ölüyordu aylarca yoğun bakımda kaldı sonra bir gün uyandığında acı gerçekle yüzleşti. Kurşun omur iliğini parçalamıştı boynundan aşağısı tutmuyordu kendine yediremedi ölmek istedi doktorlara yalvardı babama yalvardı. Doktorlar iyileşmesiyle ilgili hiçbir umudu olmadığını söylediler omuriliği geri dönülemez bir hasar almış paramparça olmuştu çünkü."ona sarıldım çünkü şuan tam da buna ihtiyacı vardı.