ARYA

1 ᴋᴜ̈ᴄ̧ᴜ̈ɢ̆ᴜ̈ᴍ~🍃

Heyecandan ellerim titriyo aksjajaa
İlk kurgum değil ama çok heyecanlıyım umarım istediğim gibi ilerletebilirim 🍃

Başladığınız tarihi buraya alabilirim🍃

İyi okumalar güzel okurlarım🍃

Ruhum büyüyüp
kadın olmuştu~🍃

🍃

"Bugün annemin sesini unutmamak için 28. defa aynı videoyu izledim. Ben 5 yaşındayken çekilmiş bı video. Babam bahçedeki ağaca salıncak kuruyor. Bende annemin kucağında heyecanla bekliyorum. Sonra babam gelip annemin kucağından alıyor beni. Salıncağa oturtuyor. Sıkıca tutuyorum ipleri. Arkama geçip sallamaya başlıyor."Daha hızlı babacım"diyorum. "Yavaş salla hayatım"diyor annem. Sonra gülüş seslerimiz ve video bitiyor. Annemi çok özledim. Babamı çok özledim. Çocukluğumu özledim. Tarih 21 Şubat 2022" Ve video bitti.

"Hâlâ hiçbişey hatırlamadınız mi?"diye soran psikoloğuma döndüm. Yaşadığım şeyleri unutmamam için günlük video çekmemi istemişti benden. Bende hergün günlük yazar gibi video çekiyordum.

"Hayır hiçbişey hatırlamıyorum"diye karşılık verdim karşımdaki duvarı incelemeye devam ederken.

"Tedaviye başlayalı çok uzun zaman olmadı Aryacım. Henüz biseyleri hatırlamaman normal bişey kolay şeyler yaşamamışsın. Ama seninde biraz çaba göstermen gerekiyor. Herşeyden kendini somutlayarak bir yere varamayız. Lütfen biraz çaba göster"dedi.

Zaten benden başka herkes hayatımla ilgileniyordu. Sahi ne zamandan beri geliyordum buraya? Kaç seans geçirmiştim burda? Hicbisey umrumda değildi. Gençliğimin en güzel yıllarında cehennemi yaşamıştım. Küçük Arya çok mutluydu ama şimdiki Arya'nın mutluluğu alınmıştı elinden. Annesi alınmıştı sırdaşı alınmıştı. Babası alınmıştı kahramanı alınmıştı.

"Derse geç kalıyorum çıkabilir miyim?"dedim psikoloğuma az önce dediklerini duymazdan gelerek.

"Seni haftaya tekrar bekliyorum. Senden tek isteğim biraz çaba göstermen. İnan sen biraz çaba gösterirsen herşey çorap söküğü gibi gelecek son olarak ilaçlarını kullanmayı aksatma"dedi. Evet şu beni uyuşturan ilaçlarım. Uyuyamadığım için ayrı yemek yemediğim için ayrı ve bı sürü başka şeylerden ayrı ilaçlarım vardı. İlaçlarla ayakta duruyorum da denebilir.Ayağa kalkıp pileli siyah eteğimi düzelttim. Genelde hep etek-sweat giyerdim. Çantamı da sırtıma takıp odadan çıktım.

Çaba göstermediğimi sanıyordu herkes. Ama ben her gece en ufak bir detayı hatırlamak için bile saatlerce düşünüyodum. 8 yaşındayken annemle babamın öldürülmesi üzerine kalıcı bı travma yaşamış ve buna bağlı olarak hafıza kaybı yaşamıştım. O güne dair tek bişey hatırlamıyodum. Teyzemin dediğine göre telefonlara ulaşamayınca bize gelmişler annemle babamı oturma odamızda kanlar içinde bulmuşlar bende merdivenlerde bayılmış kalmışım. Herkes anne babama bakarken bı tane polis beni hastaneye götürmüş. Uyanınca da herşeyi unutmuştum zaten. Yavaş yavaş çoğu şeyi hatırlamıştım ama hala o güne dair bişey yoktu.Bı süre kimseyle tek kelime konuşmayıp, yemek yememiştim. Ne olduğunu hatırlamak için sabahlara kadar uyumamıştım ama hatırladığım tek bişey bile yoktu. Doktorlar zamanla kendiliğinden hatırlamaya başlayacağımı söylemişti.