ARYA

17 ʏᴇɴɪ̀ʟɢɪ̀ᴍsɪ̀ɴ~🍃

Selam güzel papatyalarım 🍃

Nasılsınız umarım iyisinizdir 🍃

Başlamadan önce yıldızcığa dokunmayı unutmayın iyi okumalar 🍃

Mirza Korel ilk defa kendi isteğiyle bı kadına yenik düşmüştü.
🍃

Mirza KOREL

Küçüklükten beri hep tek uyumaya alışmıştım. Biri yanıma uzansa dahi rahat edemiyordum. Ama şimdi bana sımsıkı sarılıp uyuyan bı kadın vardı kollarımın arasında. Gülünce gözleri kısılan, heyecanlı olduğu zaman çocuk gibi olan,kokusu bana yaşadığımı hissettiren bı kadın. Arya Arel. Başlarda her ne kadar ona çekilmekten korksam da sonunda yenik düşmüştüm. Mirza Korel ilk defa kendi isteğiyle bı kadına yenik düşmüştü.

Saat gecenin 4 buçuğuydu. Arya'yı mezarlıktan getirdikten sonra yanlız bırakmak istememiştim. Beraber uyumak isteyince de hiç itiraz etmeden uyumuştuk. Başlarda değişik gelmişti bu his bana. Birinin yanında uyumak garipti. Ama şimdi sürekli yanımda olsun istiyordum. Sürekli kollarımın arasında olsun tüm dünyadan koruyayım onu istiyordum.

Arya'yla ileriye dönük düşünmek çıkmaz bı sokağa girmek gibiydi. Şuan ikimizde halimizden memnunduk. Ama birgün ailemi tanımak isteyecekti. İşte o zaman ne yapacağımı hiç bilmiyordum. Titreşimde olan telefonumun çalmasıyla gerçek dünyaya döndüm. Uzanıp sehpanın üstünden alınca arayanın Atlas olduğunu gördüm.

Arya'yı rahatsız etmeden yavaşça kafasını göğsümden kaldırıp yastığa koydum. Yataktan doğruldum ve odanın dışına çıktım. Telefon ikinci kez çalmaya başlayınca açıp kulağıma koydum ama hicbisey demedim. Kırılmıştım. Çok kırılmıştım. Ama bunu kimsenin bilmesine gerek yoktu. "Mirza"diyen Atlas'ın sesi çok derinden geliyordu. "Aşağı gelsene iki dakika"dedi. İçmişti sanırım.

Bişey demeden telefonu kapattım ve cebime koydum. Onu bu halde tek başına bırakacak değildim. Kapıyı yavaşça açıp merdivenleri indim. Dışarıya çıkınca karşı kaldırıma oturmuş öylece boş boş sigarasını içen Atlas'ı gördüm. Bişey demeden yanına gittim ve oturdum. Bana doğru döndü. Yüzü solgundu. Parkta daha iyi görünüyordu oysaki. Yanında duran sigara paketini alıp bana uzattı.

İçinden bı dal sigara çıkarıp ağzıma aldım. Atlas bu sefer de çakmağı uzattı. Alıp yaktım. Bikaç dakika boyunca ne o konuştu ne de ben. Sessizliği bozan Atlas oldu. "Hiç affetmiyecek misin beni?"dedi. "Bilmem"dedim. Her ne kadar onu affetmek istesem de dediği şeyleri kendime yediremiyordum. "Bak Mirza gerçekten isteyerek demedim onları. Hem Asel'in senin kardeşin olduğunu bilmiyordum ki. Asel'le seni..."diyip sustu.

Sigaramı kaldırıma basıp söndürdüm. "Sevgili sandın bizi. Sonra Arya'yla da beraber görünce ikisini birden idare ettiğimi düşündün"dedim. Ne kadar soğukkanlı davranmaya çalışsam da kırgın olduğumu ses tonum belli ediyordu. "Öyle sandım. Ama seni değil kendimi suçladım ben. Kardeşimin sevgilisine..."diyip yine sustu. "Atlas kesik kesik konuşma aminakoyim "dedim. "Her neyse boşver. Sen beni affedebilecek misin onu söyle"dedi.

Bişey demeden karşı duvarı izlemeye başladım. "Mirza eşeklik ettim. Bak valla eşeklik ettim. Ama bana küsme."dedi. Sesi sonlara doğru iyice kısıldı. Ağladığını hissedebiliyordum ama dönüp bakmadım. Onu ağlarken görmemi istemiyordu biliyordum. Bikaç dakikadan sonra sustu. "Gideyim o zaman  ben"dedi ve ayağa kalktı. "Yarın gel kahvaltıya"dedim. Birden bana doğru döndü. "Ciddi misin sen. Affettin mi beni yani"dedi. "Affettim ben. Ama önemli olan Asel'in affetmesi."dedim. "Ben onu da halledecem."dedi ve gülerek yanıma gelip sarıldı.