İKRA

31.Bölüm"Zoru sevmek kolay derler"

Hayırlı geceler millet!!!!

İKRA'NIN AĞZINDAN

Aynanın önünde dikilmiş öylece duruyor, kendime bakıyordum. Gözlerime baktığımda ilk defa gözlerim bana güzel geldi. Bu kadar ıslak parlamış mıydı gözlerim aynada? Görmemiştim. Hiç böyle görmemiştim kendimi.

Annemi istiyordum. Babamı istiyorum. Akif'i,Şeyma'yı, Buket'i istiyordum. Birilerini istiyordum. Destek olacak buradayım diyecek.

Ben bu aynanın karşısında kendime bakarken arkamda durup ben buradayım yanındayım, arkandayım diyecek. Aynada arkama baktım. Yoktu kimse.

"Böyle olmak zorunda mıydı?"

Yanağımdaki yaşı sildim. Delicesine mutluyken, delicesine ağlamak istiyordum. Gelinliğime iki damla gözyaşının akmasını izledim. İki küçük ıslaklık ne kadar da yakışmıştı gelinliğe. Boncuk değildi gelinliğimi süsleyen, gözyaşlarımdı.

Gelin odamın kapısı yavaşça açıldığında aynadan kimin geldiğine baktım.

Kaan yavaşça içeri süzülüp arkamda durdu. Aynadan birbirimize baktığımızda ağladığımı görünce kaşları çatıldı.
Omuzlarımdan tutarak kendine çevirdi.

"Niye ağlıyorsun?"
Cevap vermeyip gözlerine baktım.
"İkra niye ağlıyorsun?"
Gözyaşımı silmeye gerek duymadığımdan yanağımdan akıyorlardı. Kaan gülümseyerek girdiği bu odada şimdi karşımda hayalkırıklığına uğramış gibi bakıyordu.

"Evlenmek istemiyorsun sen!"

Sustum.

"Susuyorsun. Neden şimdi susuyorsun. Bu gelinliği giydikten sonra, ben bu damatlıkla karşında dururken mi?"

Gözlerine bakıyordum. Gözleri kızarmaya başlamıştı. Elaları acıyla doluyordu.

" Kaan, sadece yalnızım."

"Ben varım!"

"Sen zaten bensin. Ben bizden başka diyorum"

"İkra, beni korkutuyorsun. Yalnız değilsin. Saçmalama."

Aynaya dönüp duvağımı örttüm.

"Yalnızım Kaan, yalnızız."

Kaan beni tekrar kendine döndürdü.
Duvağımın kenarlarını düzeltti.

"Ah aptal aşık. Ben seninle ne yapacağım. Yalnız değiliz diyorum. "

Arkasına dönüp kapıya gitti. Yavaşça kapıyı açtığında daha fazla ağlamaya başladım.

Annem hızla yanıma gelip bana sarılırken içeri giren babama ve Akif'e bakıyordum.

Babam Kaan'ın omzuna vurduktan sonra Kaan kapıya gitti. Yavaşça kapıyı çekerken bana bakıyordu.

Beni nasıl korkutmuştu. Yalnız evleneceğimi sanmıştım.

"İkra ağlayıp durma. Gelinlik ıslandı. Biz bu gelinliği diktirmek için az uğraşmadık Fatma Hanımla. "

Annemden ayrılıp yüzüne baktım. Yüzü gülüyordu.

"Sizin haberiniz var mıydı? "

"Hepimizin haberi vardı kızım."

Babamın cevabı ile bir tuzağa daha düştüğümü anladım.

"Buraya kaçtığınızda belliydi her şey."

Babamın kollarını açması ile koşup sarıldım.

"Bu haksızlık. Evlenmekten vazgeçecektim az daha."