-Ara verildi-
Sadece ölüler sır tutardı, hiç bir cinayet delilsiz kalmazdı, arkanızda hep bir iz olurdu bu iz bir sır olsa bile.
Bir balo, üç kız... En güzel günleri onlar için ölene dek kabus olarak kalacaktı.
Onları birleştiren bu fırtına kasırgay...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
DÜZENLENMİŞTİR
"Bir evin bütün camlarını kırıp sonra kapısını çalamazsın"
03.01.2022
Her gün bir önceki günün aynısıydı, güneş hep aynı saatte aynı yerden doğar aynı batardı, gecemizi renklendiren yıldızlarda aynıydı.
Tek değişen belki hayatımızda yeni giren insanlardı. Bir insan hayatına neden yeni birilerini alma ihtiyacı duyar ki?
Tabi bazıları plansız programsız bir anda hayatımızın tam ortasında belirirdi.
Hayatına planlı birini mi alıyorsun demeyin, bazı durumlarda alınıyor.
Mesela ilk görüşte aşk... Önce birini seversin gidişata göre o kişiyi hayatına alırsın, planlı bir durum olurdu bu.
Bu gün ilk staj günümdü istediğim özel hastaneye alınmıştım, bütün gece içim içimi kemirdi çok fazla heyecanlıydım.
Artık sadece bir kariyer peşinde olmanın vakti gelmişti, hayatıma yeni birileri alma gibi bir planım yoktu.
Özellikle yeniden hayatımın ortasına plansız aniden gelen Neva ve Ilgazdan sonra yeni birilerine yer yoktu.
Saat sabahın beşiydi, fişe taktığım düzleştirici ısınırken mutfağa gidip makinaya kahve koydum, hemen ardından Casperin mama kabını doldurdum.
Heyecandan elim ayağıma girmişti, kahve makinesi kahvenin olduğunu belli ederek ötünce dolaptan büyük bir fincan çıkarıp kahveyi ağzına kadar doldurdum.
Ardından odaya geri döndüm, 7'de hastanede olmam gerekiyordu. Giysi dolabına göz gezdirirken giyecek hiç bir şeyimin olmadığını fark ettim.
Dolabın neredeyse tamamı eşofman ve sweatla doluydu, salona geçip koltukta uyuyan Ilgazı uyandırmaya çalıştım.
İki gündür bende kalıyordu, Neva ise başına bütün belaları getiren bizmişiz gibi bizi daha fazla görmemek adına ailesinin evine gitmişti, onlarla yaşıyormuş biraz zor olsada Ankaradan buraya taşınmışlar.
Ilgaz tepkisiz bir şekilde horulduyarak uyurken, telaşa kapılmaya başladım, ne yapacaktım ben?
Yerimde duramayarak odaya koştum, son çare olarak Nevayı aradım ikinci çalışta açıldı telefon.
"Bu saatte aradığımdan özür dilemediğim için özür dilemiyorum, yardım et bana!" Haykırışıma sessiz kalıp telefonu yüzüme kapattı, benden tam anlamıyla nefret ediyordu, elbette yardım edecek değildi.
Ve bunları bile bile bir aptal gibi onu arayıp yardım isteyecektim. Ne yapacağımı bilemediğimden ayakta kala kaldım. Çok geçmeden telefon çalmaya başladı ekrana baktığımda Nevanın görüntülü aradığını gördüm, ekranı kaydırıp telefonu açtım.
