-Ara verildi-
Sadece ölüler sır tutardı, hiç bir cinayet delilsiz kalmazdı, arkanızda hep bir iz olurdu bu iz bir sır olsa bile.
Bir balo, üç kız... En güzel günleri onlar için ölene dek kabus olarak kalacaktı.
Onları birleştiren bu fırtına kasırgay...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
DÜZENLENMİŞTİR
"Yıldızlar eskidirler, onlar bizi bilirler"
Ruhlar yorgun olunca genellikle bedenlerini dinç tutmaya çalışır insan, tabi bazıları erkenden pes ederek bedenini de çökertir.
Peki bizim ruhumuzu yoran nedir? Bir sevgili? Aile? Arkadaş? Belki de kendi kendini yorar insan.
Ruhunu her daim tazeleyen ağlarken gülen birini asla yenemezsin, çünkü o insanlar hep güçlü insanlardır.
Acılarını kalplerine gömerler, mecazi anlamda değil gerçek anlamda gömerler. Kimisi mutluluğunun kayboluşunun verdiği acıyı gömerler kalbine.
Biz bu insanlara acımasız deriz, aslında yanlış bir terim bence. Bu insanlar sadece dünyada ayakta durmaya çalışan insanlardı, bu insanlar ruhları yorulsa da bedenini tazeleyen insanlardı.
Onlardan biri olmak zor değildi aslında, sadece biraz çaba lazımdı. Bu yaşıma kadar duygularımı kalbime gömmeyi öğrendim yani öğrettiler...
Bizler duyguları kalbi olan varlıklarız, çoğu kişi duyguları olduğunu unutuyor.
Çok iyi hatırlıyorum küçüktüm okul çıkışı felaket derecede yağmur yağıyordu, çıkışta sokağın ortasında üzerimdeki montu çıkarıp çantamı bir köşeye bıraktım.
Biriken sularda zıplayıp yağmurun bütün hücrelerime değmesine izin verdim, eve gidince ne mi oldu? Hakaret, azar... Dayak hariç her şey oldu, ailelere kalırsa zaten dayak yoksa yara almaz zannederler çocuklar, aslında asıl yaraları bize sözleriyle verdiklerini bilmezler.
O zaman anneminde ruhunun öldüğünü anladım, insanlık duygularını kaybetmişti. Dünya asla her şeyi dalgaya vurmadan çekilmiyordu.
Bedenen ve ruhen güçlü kalmaya çalışan insanlardanım her zaman, en azından ruhum yorulsa da bunu bedenime yansıtmam yoksa bende onlar gibi olurum.
Ruhsuz, insanlık duygularını kaybetmiş insanlar gibi olurum.
Sırf eğlenmek için yağmurda ıslansanız dahi insanların gözünde nedensizce geri zekalı yada deli olursunuz.
Ruhlarını kaybetmiş insanlara gerçekten üzülüyorum, bir gün onlardan biri olmaktan da korkuyorum.
Kaldırımdan kumlara geçince ayakkabımın içine kum dolmaya başladı, içindeki minik parçalar ayağıma batarken yüzümü buruşturdum gelen sızlanmayla.
